Santiago - Santiago - Parijs, zaterdag 20 juli 2019

Santiago de Compostella - Santiago de Compostella zaterdag 20 juli 2019 10 km
Afkicken deel twee. Vandaag nog een halve dag in de stad aanwezig. Daarna ga ik alvast richting het vliegveld waar ik een kamer in de buurt heb geboekt. Het is maar wat je in de buurt noemt. Het blijkt toch dat ik daar een 45 minuten voor moet lopen. Wel leuk terug over de camino route. Voor het ontbijt treffen we elkaar al briefly. Rond 08:30 uur. 
Christine, Victor, David en ik. Het laatste kwartet van de camino-familie. We ontbijten in zo’n typisch Spaanse bar.

Er zijn er hier veel in de oude stad. Lange toog en achterin de tafeltjes. Het koffieapparaat is groot zoals meestal en is nadrukkelijk aanwezig. De gestapelde kopjes staan netjes op hun kop boven op de machine. Het zilverkleurig kannetje staat prominent in zijn hoek bij het tuitje waar de hete stoom uitkomt. Het staat te wachten op een volgende op-warm-beurt. Wat ook in het oog  springt is de vitrine boven op de toog met de lekkernijen. We bestellen de koffie met melk, het stoomkannetje is aan de beurt, de jus d’orange en deze keer een croissant. Goed op z’n Frans uitspreken anders wordt Christine boos. Mijn rugzak heb ik bij me. Ik heb uitgecheckt want vanmiddag dus op weg naar een kamer bij het vliegveld. Na een lekker ontbijtje gaan we weer naar het grote plein. Het blijft zo trekken. We hangen er rond en zien weer bekende pelgrims. Ook nu weer ervaren we zo de positieve kracht die van dit plein uitgaat. Iedereen is vrolijk, blij, emotioneel, opgewonden. Blijft zo mooi om te zien die positieve sfeer. Victor en ik staan nog wat te mijmeren op het plein en ik denk dat ook Victor net als ik langzaam beseffen wat we gedaan hebben en we nemen denk ik stil van binnen afscheid van het plein en van het fysieke deel van de camino.

Victor gaat zijn spullen pakken in de albergue en ik spreek af dat ik zo naar hem toe kom met Christine om hem uit te zwaaien als hij met de bus vertrekt. Hij neemt afscheid van David met een big hug en mooie woorden voor elkaar. Op het plein kijken andere pelgrims nog even in het schetsboekje van Christine. Een oud leraar uit Amerika krijgt tranen in zijn ogen als hij ziet hoe mooi de kenmerkende beelden, bruggen, kerken, landschappen enz enz enz, door Christine zijn vastgelegd.

Opnieuw wordt ze overladen met complimenten. Ze staat er mooi bescheiden bij te kijken en vind het nog wat moeilijk al die complimenten. Dan ga ik met haar op weg naar Victor en met zijn drieën gaan we naar het grote busstation. Later zal ik daar met “mijn” bus naar de airport ook doorheen rijden. Er is wat vertraging, maar uiteindelijk kan hij instappen. Ook wij geven elkaar een big hug. Het bibbert van binnen. Gek na 106 dagen bijna altijd  met elkaar opgetrokken en dan klaar. Ook Christine neemt afscheid en weg is hij. We zwaaien en ik zie een paar lange armen door de wat donkere ramen heen en weer gaan. Pfffftttt al dat afscheid nemen. We lopen terug naar de stad en dan ben ik aan de beurt. We spreken met David af en ik neem op mijn beurt afscheid van hem. Kort, intens maar mooi. Wat een bijzondere gast. Zijn camino heeft hem zóveel opgeleverd. Baan opgezegd, zijn oma ondersteund na het overlijden van haar man, Davids opa. David hersteld van een ernstig ongeluk waarbij hij van de fiets is gereden in Seatlle. De dader ging ervandoor David behoorlijk in de kreukels achter latend. Hij erft de auto van z’n opa en rijdt daarmee terug naar huis. Van Texas naar Seatlle. Hij denkt erover deze te verkopen om na de Camino wat reserves te hebben. Dan overkomt hem op de camino van alles. Shint splint, maagproblemen, nog wat meer blessureleed. Dan bereikt hem het bericht dat hij aan zijn dromen kan werken en ze waar kan haan maken. Opa laat een behoorlijke erfenis voor David en zijn vader achter. Prachtig. In november komt hij naar Nederland en gaan we de toerist uithangen. Kijk er nu al naar uit. Dag David, ik zwaai en ben weg. Nog een keer met Christine door de nauwe straatjes lopen naar de bushalte voor de bus naar het vliegveld. Het ligt om de hoek bij het hotel van haar. Zij gaat voor een siësta terug en loopt dus gezellig mee. Morgen zien we elkaar nog even op het vliegveld en hebben we een ontbijtafspraak. Leuk. Ik ben in een half uur op het vliegveld. Daar eet ik wat en ga dan lopend op weg naar mijn kamer. Het is teruglopen over een deel van de camino route waar we donderdag met de groep liepen op weg naar Santiago. De route is leeg net als het gevoel. Het gemis komt binnen. Ho stop, wat een getreur. Ik ga het omdraaien. Ik heb een fantastische tijd en avontuur achter de rug. Zoveel meegemaakt, diepe gedachten gehad, gereflecteerd, geanalyseerd. Fantastische, lieve mensen ontmoet en vriendschap voor het leven gemaakt. Dat laat ik niet verknoeien door het wat mindere gevoel van afscheid. Het lucht op, kennelijk heb ik iets geleerd op mijn camino. Ik vind mijn kamer. Het is mooi sober. Ik ben zo goed als alleen in dit gebouw wat zeer netjes is. Dat geeft me dus de gelegenheid om nog wat verder te landen. Het voelt goed. Vandaag geen uitgebreid eten met een lekker drankje. Nee, water en ik heb nog koekjes (thnx Tiffany en Emily). Dat is mijn mooie sobere maaltje. Tijd dus voor reflectie. Het was een mooie dag. De appjes in onze groep laten zien dat het goed gaat met iedereen. Tiffany weer veilig thuis in New Jersey, Emily in Parijs wachtend op haar broer en vader hun vlucht vanuit Pennsylvania is vertraagd. Sonia, Lorena, Ileana en Alejandro zijn met een heerlijke trip bezig richting Portugal. Mooie foto’s zien we. Victor appt vanuit de bus op weg naar Parijs en Christine en David genieten in de stad van hun laatste avond daar. Het gaat dus goed met de camino-familie. Mooi. Ik bel met mijn vrouw. We kletsen lang over van alles en nog wat. Uiteraard ook over mijn thuiskomst. Het is net of we samen de “landingsbaan” voor mij vrij maken want we beseffen dat het voor ons beide best wel wat vreemd zal zijn na zo’n lange periode. Nog een nachtje slapen dan weer terug naar huis net als de rest. Het is goed, het is mooi, het is Camino.

Salud
Caminotier

Voorlopig laatste blog van Victor.

Fit genoeg voor een laatste ontbijtje met Wim, Christine David en ik. Daarna met Wim en Christine naar het busstation gelopen. Iedereen heeft meningen over de flixbus, dus ik was erg nieuwsgierig. Tot nog toe is het van alles maar saai. Mede door het chaffeursduo wat wel kan rijden maar totaal geen kijk heeft op mensen. Maar eerste de goede punten. De pauzes kan ik gezellig met Marga
doorbrengen. Marga waarmee ik ook door Frankrijk heb gelopen samen met Mark. Het tweede mooie punt zijn de geweldige uitzichten op de bergen en de Camino Primitivo en de Northe.

Bewolkt maar mooi. Derde positieve punt is de beenruimte. Meer dan voldoende in alle standen.

Oplaadpunten voor je telefoon voor iedereen persoonlijk. En, niet druk. Je kan nog eens een stuk wandelen.

Maar minder goed valt is het wegrijden en niet opendoen voor een hollende passagiers. Moet gezegd dat de bus van uitlaatpunt van passagiers naar een instappunt van passagiers reed en het terrein dus in feite niet verliet. Maar dat wist niemand dus de chauffeurs werden bijna gekielhaald door de passagiers.
Bij de volgende stop zijn 3 Duitse meiden het zat. Bij de stop eisen ze hun bagage op. Ik ga er een goed voor zitten. Volgens de Europese regels is dit verboden. Na een weigering om nog in te stappen mogen ze dan toch hun bagage pakken. Op het terras waar ik mijn Heineken had hadden ze wel telefoonnummers gekregen. Ik denk van een taxi van een andere passagier die gewoon blijft zitten.
Aangekomen op de Spaans Franse grens wordt één van mijn buren zonder pasoort uit de  bus gehaald. Een illegaal. Niet saai hoor met de bus reizen. Tot zover,

Groet en liefde,

Today we parted ways and there were no tears. We've built a relationship to last throughout the years.

Each of us here for our own reason, each of us leave in our own season. Each of us knows the love of the road. Each of us with experiences that can't be told.

Not because they are secrets, just cannot be expressed in words. We let it flow from the heart and our experience may be heard. But to feel it, you really must do it yourself, it will increase your love and improve your health.

You think less from the head and more from the heart, by the end you may even know where to start. The road holds many gifts to those who are open. Treasures untold and experiences unspoken.

Relations unbound by the monotony of life. We cut to the point of who we are and why. The people of the road are the most beautiful i've known. All this and more awaits you on Camino de Santiago.

David Lowrie