Santiago de Compestela - Santiago de Compestela, vrijdag 19 juli 2019

Hoe schrijf je een blog de dag na de aankomst?

Hoe beschrijf je emoties anders dan te zeggen dat ze er waren. Op het plein, bij binnenkomst van de stad, lopend naar de stad, de dag voor de aankomst? Ze waren er en dat was mooi. Je kon het zien. In tranen, in gelukkige blikken. In zachte blikken en in vreugde en blijdschap voor onszelf en de anderen. Wat kan je er over zeggen dat een ander echt begrijpen zou? Dichters kunnen dat. Misschien zal David een poging doen. Voor mijzelf kan ik zeggen dat ik verrast  was over mijn eigen emoties. Blij verrast dat er zoveel te voelen viel.

Ik was gisteren zo vermoeid dat ik na de late siësta niets meer kon dan naar supermarkt te lopen, naar mijn slaapplaats en daar mijn bed in te stappen. Toen het licht werd realiseerde ik me dat dat wat vreemd was. Was het al zo laat? Ik voelde me wat beter al kon ik dat tegen niemand vertellen omdat mijn stembanden daartoe niet in staat waren. Gisteren na de siësta ook niet en ik besloot bij de winkel hiernaast, de Dia, wat drank en eetspullen te kopen, en chewinggum. Kon ik niet vinden dus bij de kassa even vragen. Chdkusiddngdegssum. Zo klopt het ongeveer. 3 keer heb ik geprobeerd chewinggum te zeggen ... daarna met kauwende mond en handgebaren toch gekregen wat ik wilde. En toen naar bed. Bijna vergeten de medicijnen in te nemen. Waar is Sonia als je haar  nodig hebt om je daaraan te herinneren? Tsjaa, ergens anders. We slapen verspreid want vele van ons hadden ivm de drukte in Santiago al iets geboekt. Hier,  echte lakens, echte handdoeken, het moet niet gekker worden. 
En vanochtend op de app gezien dat David aankomt op het plein. Ben iets te laat om hem te verwelkomen maar als hij met zijn Compestella terugkomt op het plein kan ik ook hem huggen.

Inmiddels is iedereen er weer op Tiffany en Emely na. Zij zitten waarschijnlijk al in Parijs te wachten op de overstap naar de US. We missen ze. En wie moet nu de prachtige aaaaaooooo produceren in 3 verschillende toonhoogte?

Alejandro, Sonia, Lorena en 

Ileana zijn vertrokken in hun huurauto naar Porto en gaan nog allerlei steden langs als Toledo Madrid en Barcelona. We zullen ze ook heel erg missen al zullen we ze nooit mee kwijtraken. Alejandro las onze blog altijd in het Engels voor vanaf de google vertaling en corrigerende als vanzelf de google vertaling. Benieuwd wanneer hij dit voorleest 😊.

En dan de vraag, wat nu, na de camino? Het antwoord is dat hier geen antwoord op te geven is zonder ons te verliezen in voorstellingen over de toekomst en concepten. En dan leven we weer in een niet werkelijke toekomst. Wat de camino mij leert is 'erbij te blijven'. Want ook als het mee zit zijn er risico's, de angst om het meezitten te verliezen, en als het tegenzit zijn er ook mooie dingen. Maar als je je camino loopt met een soort keuzeloos maar scherp bewustzijn merk je dat er niet goed of slecht is. Als je over asfalt loopt in plaats van over een mooi zandpad blijkt dat juist perfect te zijn voor je achillespees. Het lijden wordt veroorzaakt door hoe je met dingen omgaat, niet door het feit alleen. Als je aanvaardt  hoe iets is, kan het wel verdrietig of pijnlijk zijn, maar hoeft het geen lijden te veroorzaken. Het lijden wordt alleen door de gedachte over de situatie veroorzaakt.
Dus ook de camino, die na de de camino komt, zal ik in rust aanvaarden.

Groet en Liefde,