Etappe Cacabelos - La Faba, donderdag 11-07-2019

Etappe Cacabelos - La Faba donderdag 11-07-2019 24 km 

Wat een geweldige dag. We eindigen in een voetbad voor onze slaapplaats. 

Gerund door Duitsers. Dus punctueel. Exact om 13:00 uur wordt er gestart met het inschrijven. 

Daar gaat wel wat aan vooraf. Pffttttt. Gisteren was het feest. Victor is jarig en bereikt de mooie leeftijd van 61 jaar. We vieren het uitgebreid. Dat verteld mijn hoofd ook de volgende dag. We eten met de groep in het dorp waar we slapen. Het is......romantisch. Een plein, een terras, warm weer, een echte Spaanse ober (wit overhemd en zwarte broek en een gekwelde blik). Na het diner gaan we terug en vieren we nog een beetje Victor zijn verjaardag. (Lees zijn blog). Starten met........hoofdpijn dus. Dat is snel weg, ik loop “het” er wel uit. Vandaag naar La Faba. Klein dorpje maar zo leuk. De route is wat gevarieerd. Veel asfalt, maar ook bos. Het laatste stuk omhoog is een moordenaar. Zo steil. Eerst over de weg en dan over bospaden. Het is echt heel hard werken. Iedereen komt zuchtend en steunend boven. Dit is een van de zwaarste stukken. Alleen de laatste km’s ben ik wat harder gaan lopen en loop ik alleen. De rest van de dag hebben we met elkaar gelopen. Het was erg warm. Na 10:00 uur doet de zon flink zijn best en warmt de boel goed op. We stoppen veel en rusten dan wat op de terrasjes van de vele gelegenheden die we tegenkomen. Lange stukken is er niks maar in de dorpen die we passeren kunnen we voldoende eten en drinken. 

Uiteindelijk lopen we 24 km en zijn we nog maar zo’n 160 km verwijderd van Santiago de Compostella. Niet te geloven, we zijn er echt bijna. Het diner wordt door Tiffany en Emily verzorgd. Daarvoor kopen ze eerst zo'n beetje de hele voorraad op van het kleine winkeltje in La Faba. Het wordt een heerlijke maaltijd. 

Er is weer van alles en het is ook gezond én veel omelet. Dat kunnen we goed gebruiken met het vele wandelwerk wat we doen. Het zijn toch steeds tochten van ruim acht uur. In de albergue  is ook een klein groepje trotse Slovenen aanwezig. Ze zitten buiten en drinken een wijntje.  Een van de dames speelt gitaar en ze zingen denk ik volksliederen. Ik leen de mondharmonica van Alejandro en ga er bij zitten. 

Het wordt een mooie muziekmiddag. Er sluiten steeds meer mensen aan en wordt gezongen, gelachen, gepraat, gedronken. We genieten van ook dit soort bijeenkomsten op de Camino. Na het diner zitten we buiten in een klein rond waterbad. Heerlijk je voeten koelen in het frisse water. De gitaar is inmiddels overgenomen door een van de Mexicaanse dames. 

Ik denk dat het  Lorena is. Een van de tweeling. Bijna niet uit elkaar te houden. Twee leuke rustige dames, vriendinnen van Alejandro. Ze vormen samen met Sonia en Alejandro een mooi Zuid-Amerikaans deel van onze groep. Het is vroeg 04:30 en ik schrijf deze blog. Ik kan niet slapen. Het is vandaag nationale snurkdag lijkt het wel. Ik lig nog op bed en ik “geniet” van het gesnurk om me heen. Slapen lukt niet meer. Het is ook warm. In de grote ruimte staan 28 stapelbedden en die zijn allemaal bezet. Uit minstens 6 daarvan stijgt gesnurk op. Een van de onderdelen van de Camino, maar wel de minst leuke. Ik overleef het wel. Vandaag dus de 100-ste dag lopen en het is de verjaardag van Lesley mijn dochter. Ze wordt 30 een speciale leeftijd, dus daar moet ik wat moois van maken. We hebben een plannetje hoe we dat willen doen. Als het lukt komt dat uiteraard in de blog. Ik sta zo op en ga beginnen aan de ochtendroutine. Nog 6 dagen en dan de laatste etappe naar Santiago de Compostella. Het blijft een geweldig avontuur. 

Buen Camino

Caminotier