Santioga de Compostella - Barcelona - Rotterdam - Barendrecht zondag 21 juli 2019

Santiago de Compostella - Barcelona - Rotterdam - Barendrecht zondag 21 juli 2019
Ik ga aan een dagje reizen beginnen. Ik wil voor 07:00 uur op het vliegveld zijn dus beetje bij tijds op. Ik wordt om 06:30 uur opgehaald dus ik hoef niet te lopen. Dat is, mooi service van deze slaapplaats. Mijn twee digitale tickets staan klaar in mijn telefoon ben er dus klaar voor. Terug uit de camino-bubbel naar de “gewone” bubbel. Netjes op tijd staat de taxi klaar. De incheckbalie is al open en binnen een paar minuten is alles geregeld. Ik check mijn rugzak in. Te groot om door te kunnen gaan als handbagage. Bij de controle gaan alle bellen af. Rood, rood, rood. Alles in een bakje, schoenen uit, zelfs controle op drugs denk ik. Dat dat op groen springt daar snap ik niks van. Ik ben zwaar onder invloed. Van de camino-drugs. Het giert nog door heel mijn lichaam. Nu wacht ik op Christine. Samen een laatste ontbijtje en dan scheiden onze wegen. 

Ieder terug naar zijn thuis-camino. Het past net, mijn gate gaat om 08:30 uur dicht en we hebben een klein ontbijtje om 07:55. Het is nu halftien en.......ik zit nog naast Christine op de luchthaven. 

Vertraging. Ach het zij zo. Ik onderga het op de camino manier. Rustig afwachten wat er gaat gebeuren. De vlucht van Christine is op tijd en ik zie haar “wegvliegen”.

Wat een pracht mens. Nu maar eens op zoek naar informatie. Ik krijg zowaar een bonnetje ter waarde van € 5,00. Gebruik ik straks wel. Ik krijg informatie dat het inchecken om 12:40 opnieuw gaat beginnen. Dan gaat de connectie niet lukken in Barcelona. Eerst daar maar is zien te komen. We vliegen! Lekker gevoel. Of ik het ga halen? Geen idee. Alle informatie die je krijgt is eigenlijk overbodig. Pas als je er bent dan weet je wat het is. Net de camino. Onderweg zijn op de weg om te komen tot waar jezelf wilt gaan. Soms weet je het en soms niet. Het zij zo. Nu maar even genieten van het vliegen. Het is niet te geloven maar ik heb het gehaald. Dat ging niet helemaal vanzelf. Ik heb precies 25 minuten om mijn volgende vlucht naar huis te halen. Ik moest echt rennen. Op de camino werd ik wel eens de rocket-man genoemd omdat ik met mijn lange benen behoorlijk snel liep. Ik heb nu zelfs moeten rennen. Oké geen probleem mijn conditie is prima. Ik ren de lange gangen door en vlieg de trap af naar de bagage banden. Wachten,  geduld. Dat lukt me redelijk. Dan klinkt het signaal dat de band gaat draaien. Ik sta strategisch opgesteld en kan als eerste bij de koffers. Ja mijn flightback met daarin mijn rugzak komt als eerste naar buiten. Ik gris hem van de band op mijn schouder en ik sprint weg. Tegen de stroom in terug naar boven. Ik wil de trap weer opvliegen als  ik bij mijn schouder wordt gepakt. Oei denk ik, ja zoals ik er nu uitzie, lange haren, dikke baard, kleding die ik nu al maanden aan heb, grote stoffige schoenen en keihard wegrennen met mijn flightback op mijn rug. Ik kan me voorstellen dat dat te denken geeft. Het is een van de mede passagiers hij heeft exact dezelfde flightback terwijl ik dacht dat ik een redelijk uniek exemplaar had. Label checken, oei niet de mijne. Ik ren weer het hele stuk terug en roep heel hard “sorry”. Ik spot van ver op de bagageband mijn flightback. Check mijn naam plaatje, yes. Weg wezen. Ik moet naar gate S24 ik heb nog 11 minuten. Dan volgt de teleurstelling. Ik kan niet direct terug naar boven naar de gates. Ik móét weer door de beveiliging. O man en daar staat een rij. De moed zinkt me in de schoenen. Schoenen uhhh schoenen, ja ik doe ze alvast uit trek alles uit mijn zakken schuif me bagage vooruit en wil gewoon door. Mijn flightback gaat door de scanner en ja hoor even komen. Wat is dit vraagt de man vanachter het scherm. Hij wijst op een groot rond figuur op het scherm. Een voetbal? Hè, ja zo ziet het er wel uit. Geen idee? Ik zie wel mijn waterflessen, mijn mok, maar wat dat ronde ding is. Geen idee. Dan is hij heel coulant. Hij wuift me door. Nu begint de finale. Ik weet waar ik heen moet en wil rennen. Niet dus, eerst moet ik me door een taxfree winkel worstelen. Ik roep, en maak wat lawaai. Het lukt ze gaan voor me opzij. Lijkt de camino wel. Als de andere pelgrims me hoorde mocht altijd voorbij als het wat smal was. Nu ben ik uit de winkel in de lange, lange grote gangen. S, ja daar. Mijn rugzak heeft 106 dagen op mijn rug gehangen. Nu til ik hem op mijn schouder, tocht best zwaar. Ik grijp gauw een bagagekarretje en nu kan ik echt sjezen. Zal er raar uitzien. Nog 4 minuten. Rennen. Dan zie ik het vliegtuig, van uit mijn ooghoeken.

Staat nog aan de gate. Nog een blik opzij. Gate S25, mhhhhh, o ja toch goed vlak daarachter gate S24 en........er staat nog een klein rijtje in te checken. Pfffffttt, ik kan terug in de caminostand. Het is gelukt. Mijn flightback gaat wel ik het ruim, da’s prima heb ik ook voor betaald alleen kon hem niet officieel inchecken. Een lieve stewardess ziet aan me dat ik me gehaast hebt en ik krijg wat water. Dan vraagt ze of ze mijn veters even zal vastmaken. O ja, zo die was ik dus na de controle vergeten vast te maken en heb zo met die wapperende veters lopen rennen. Zal je gebeuren, loop je 2600 km zonder blaren en kom je thuis met blauwe knieën omdat je bent gevallen op het vliegveld. Ik zeg dat het niet nodig is. Ben bang dat als ze met haar neus boven mijn schoenen gaat hangen dat dat niet goed komt. Tja. Inmiddels hangen we al een tijdje in de lucht en tracteer ik mezelf op een half flesje prosecco met een broodje. Ik stuur nog een mooi berichtje naar de groep, maak deze blog af en ga dan terug naar de camino-stand. Ik ga naar huis, naar mijn vrouw en kinderen. Ik heb ze enorm gemist en kan niet wachten ze weer in mijn armen te sluiten. Ik kom er aan!
Dit was voorlopig mijn laatste blog. Mogelijk dat ik volgende week nog eens een korte update geef hoe het zo gaat maar dat weet ik niet zeker. Ik ben blij dat ik jullie virtueel mee heb kunnen nemen op iets wat niet onder worden te brengen is. Een spirituele, fascinerende, openbarende reis. Ik heb mijn best gedaan om het te beschrijven zoals ik het zag. Maar geuren, zon’s opkomsten, bijzondere mensen en situaties laten zich niet altijd goed vangen in wat wij met ons alfabet kunnen. Jullie waren wel getuigen van de reis van drie caminotiers. Jullie waren erbij. Jullie hebben virtueel meegelopen. Ik hoop een aantal van jullie binnenkort weer te ontmoeten. Misschien kan ik jullie inspireren om ook een keer.................

Duizendmaal dank voor jullie support. Het is gevoeld, het is gewaardeerd, het is ontvangen

Buen Camino
Caminotier

Santiago - Santiago - Parijs, zaterdag 20 juli 2019

Santiago de Compostella - Santiago de Compostella zaterdag 20 juli 2019 10 km
Afkicken deel twee. Vandaag nog een halve dag in de stad aanwezig. Daarna ga ik alvast richting het vliegveld waar ik een kamer in de buurt heb geboekt. Het is maar wat je in de buurt noemt. Het blijkt toch dat ik daar een 45 minuten voor moet lopen. Wel leuk terug over de camino route. Voor het ontbijt treffen we elkaar al briefly. Rond 08:30 uur. 
Christine, Victor, David en ik. Het laatste kwartet van de camino-familie. We ontbijten in zo’n typisch Spaanse bar.

Er zijn er hier veel in de oude stad. Lange toog en achterin de tafeltjes. Het koffieapparaat is groot zoals meestal en is nadrukkelijk aanwezig. De gestapelde kopjes staan netjes op hun kop boven op de machine. Het zilverkleurig kannetje staat prominent in zijn hoek bij het tuitje waar de hete stoom uitkomt. Het staat te wachten op een volgende op-warm-beurt. Wat ook in het oog  springt is de vitrine boven op de toog met de lekkernijen. We bestellen de koffie met melk, het stoomkannetje is aan de beurt, de jus d’orange en deze keer een croissant. Goed op z’n Frans uitspreken anders wordt Christine boos. Mijn rugzak heb ik bij me. Ik heb uitgecheckt want vanmiddag dus op weg naar een kamer bij het vliegveld. Na een lekker ontbijtje gaan we weer naar het grote plein. Het blijft zo trekken. We hangen er rond en zien weer bekende pelgrims. Ook nu weer ervaren we zo de positieve kracht die van dit plein uitgaat. Iedereen is vrolijk, blij, emotioneel, opgewonden. Blijft zo mooi om te zien die positieve sfeer. Victor en ik staan nog wat te mijmeren op het plein en ik denk dat ook Victor net als ik langzaam beseffen wat we gedaan hebben en we nemen denk ik stil van binnen afscheid van het plein en van het fysieke deel van de camino.

Victor gaat zijn spullen pakken in de albergue en ik spreek af dat ik zo naar hem toe kom met Christine om hem uit te zwaaien als hij met de bus vertrekt. Hij neemt afscheid van David met een big hug en mooie woorden voor elkaar. Op het plein kijken andere pelgrims nog even in het schetsboekje van Christine. Een oud leraar uit Amerika krijgt tranen in zijn ogen als hij ziet hoe mooi de kenmerkende beelden, bruggen, kerken, landschappen enz enz enz, door Christine zijn vastgelegd.

Opnieuw wordt ze overladen met complimenten. Ze staat er mooi bescheiden bij te kijken en vind het nog wat moeilijk al die complimenten. Dan ga ik met haar op weg naar Victor en met zijn drieën gaan we naar het grote busstation. Later zal ik daar met “mijn” bus naar de airport ook doorheen rijden. Er is wat vertraging, maar uiteindelijk kan hij instappen. Ook wij geven elkaar een big hug. Het bibbert van binnen. Gek na 106 dagen bijna altijd  met elkaar opgetrokken en dan klaar. Ook Christine neemt afscheid en weg is hij. We zwaaien en ik zie een paar lange armen door de wat donkere ramen heen en weer gaan. Pfffftttt al dat afscheid nemen. We lopen terug naar de stad en dan ben ik aan de beurt. We spreken met David af en ik neem op mijn beurt afscheid van hem. Kort, intens maar mooi. Wat een bijzondere gast. Zijn camino heeft hem zóveel opgeleverd. Baan opgezegd, zijn oma ondersteund na het overlijden van haar man, Davids opa. David hersteld van een ernstig ongeluk waarbij hij van de fiets is gereden in Seatlle. De dader ging ervandoor David behoorlijk in de kreukels achter latend. Hij erft de auto van z’n opa en rijdt daarmee terug naar huis. Van Texas naar Seatlle. Hij denkt erover deze te verkopen om na de Camino wat reserves te hebben. Dan overkomt hem op de camino van alles. Shint splint, maagproblemen, nog wat meer blessureleed. Dan bereikt hem het bericht dat hij aan zijn dromen kan werken en ze waar kan haan maken. Opa laat een behoorlijke erfenis voor David en zijn vader achter. Prachtig. In november komt hij naar Nederland en gaan we de toerist uithangen. Kijk er nu al naar uit. Dag David, ik zwaai en ben weg. Nog een keer met Christine door de nauwe straatjes lopen naar de bushalte voor de bus naar het vliegveld. Het ligt om de hoek bij het hotel van haar. Zij gaat voor een siësta terug en loopt dus gezellig mee. Morgen zien we elkaar nog even op het vliegveld en hebben we een ontbijtafspraak. Leuk. Ik ben in een half uur op het vliegveld. Daar eet ik wat en ga dan lopend op weg naar mijn kamer. Het is teruglopen over een deel van de camino route waar we donderdag met de groep liepen op weg naar Santiago. De route is leeg net als het gevoel. Het gemis komt binnen. Ho stop, wat een getreur. Ik ga het omdraaien. Ik heb een fantastische tijd en avontuur achter de rug. Zoveel meegemaakt, diepe gedachten gehad, gereflecteerd, geanalyseerd. Fantastische, lieve mensen ontmoet en vriendschap voor het leven gemaakt. Dat laat ik niet verknoeien door het wat mindere gevoel van afscheid. Het lucht op, kennelijk heb ik iets geleerd op mijn camino. Ik vind mijn kamer. Het is mooi sober. Ik ben zo goed als alleen in dit gebouw wat zeer netjes is. Dat geeft me dus de gelegenheid om nog wat verder te landen. Het voelt goed. Vandaag geen uitgebreid eten met een lekker drankje. Nee, water en ik heb nog koekjes (thnx Tiffany en Emily). Dat is mijn mooie sobere maaltje. Tijd dus voor reflectie. Het was een mooie dag. De appjes in onze groep laten zien dat het goed gaat met iedereen. Tiffany weer veilig thuis in New Jersey, Emily in Parijs wachtend op haar broer en vader hun vlucht vanuit Pennsylvania is vertraagd. Sonia, Lorena, Ileana en Alejandro zijn met een heerlijke trip bezig richting Portugal. Mooie foto’s zien we. Victor appt vanuit de bus op weg naar Parijs en Christine en David genieten in de stad van hun laatste avond daar. Het gaat dus goed met de camino-familie. Mooi. Ik bel met mijn vrouw. We kletsen lang over van alles en nog wat. Uiteraard ook over mijn thuiskomst. Het is net of we samen de “landingsbaan” voor mij vrij maken want we beseffen dat het voor ons beide best wel wat vreemd zal zijn na zo’n lange periode. Nog een nachtje slapen dan weer terug naar huis net als de rest. Het is goed, het is mooi, het is Camino.

Salud
Caminotier

Voorlopig laatste blog van Victor.

Fit genoeg voor een laatste ontbijtje met Wim, Christine David en ik. Daarna met Wim en Christine naar het busstation gelopen. Iedereen heeft meningen over de flixbus, dus ik was erg nieuwsgierig. Tot nog toe is het van alles maar saai. Mede door het chaffeursduo wat wel kan rijden maar totaal geen kijk heeft op mensen. Maar eerste de goede punten. De pauzes kan ik gezellig met Marga
doorbrengen. Marga waarmee ik ook door Frankrijk heb gelopen samen met Mark. Het tweede mooie punt zijn de geweldige uitzichten op de bergen en de Camino Primitivo en de Northe.

Bewolkt maar mooi. Derde positieve punt is de beenruimte. Meer dan voldoende in alle standen.

Oplaadpunten voor je telefoon voor iedereen persoonlijk. En, niet druk. Je kan nog eens een stuk wandelen.

Maar minder goed valt is het wegrijden en niet opendoen voor een hollende passagiers. Moet gezegd dat de bus van uitlaatpunt van passagiers naar een instappunt van passagiers reed en het terrein dus in feite niet verliet. Maar dat wist niemand dus de chauffeurs werden bijna gekielhaald door de passagiers.
Bij de volgende stop zijn 3 Duitse meiden het zat. Bij de stop eisen ze hun bagage op. Ik ga er een goed voor zitten. Volgens de Europese regels is dit verboden. Na een weigering om nog in te stappen mogen ze dan toch hun bagage pakken. Op het terras waar ik mijn Heineken had hadden ze wel telefoonnummers gekregen. Ik denk van een taxi van een andere passagier die gewoon blijft zitten.
Aangekomen op de Spaans Franse grens wordt één van mijn buren zonder pasoort uit de  bus gehaald. Een illegaal. Niet saai hoor met de bus reizen. Tot zover,

Groet en liefde,

Today we parted ways and there were no tears. We've built a relationship to last throughout the years.

Each of us here for our own reason, each of us leave in our own season. Each of us knows the love of the road. Each of us with experiences that can't be told.

Not because they are secrets, just cannot be expressed in words. We let it flow from the heart and our experience may be heard. But to feel it, you really must do it yourself, it will increase your love and improve your health.

You think less from the head and more from the heart, by the end you may even know where to start. The road holds many gifts to those who are open. Treasures untold and experiences unspoken.

Relations unbound by the monotony of life. We cut to the point of who we are and why. The people of the road are the most beautiful i've known. All this and more awaits you on Camino de Santiago.

David Lowrie

Santiago de Compostella - Santiago de Compostella,19 juli 2019

Santiago de Compostella - Santiago de Compostella 19 juli 2019 (in de stad)
Afkicken? Ja! Dus een blog schrijven. Vandaag was de day after. Een vrije dag in Santiago de Compostella. Hoe verloopt die en hoe kom je heel, heel heel langzaam van deze camino-wolk af. Ik neem jullie ook mee op die “reis”. Het begint met heerlijk wakker worden na te hebben geslapen in een gewoon bed met lakens. Luxe, en toch mis ik dan nu al de groep met de geluiden van het opstaan. Geschuifel, geritsel, inpakken van rugzakken, zacht gefluister, ritsjes die open en dicht gaan. Ik heb de tijd. We gaan ontbijten in het hotel waar Emily, Tiffany en Christine slapen. Het is een soort buffet wat 24 uur open is. 

Niet gasten kunnen ook aansluiten. Voor € 5,00 heb je een lekker ontbijtje. Vandaag gaan we langzaam de groep uitdunnen. Tiffany en Emily vertrekken als eerste. Christine en ik gaan mee naar het vliegveld, uitzwaaien. Ik kan gelijk even langs de balie van Ryanair voor mijn vlucht van zondag. Het afscheid is kort maar intens. We zeggen mooie dingen en knuffelen. Emoties jazeker. Dan door de douane, we zwaaien wat en weg zijn twee mooie mensen van onze groep. We gaan terug naar het grote plein. David is inmiddels binnen en ik wil hem zien. Dat lukt natuurlijk. Hij staat ineens voor me als ik nog aan het speuren ben. Geweldig, ik voel weer die spanning en ontlading van mijn aankomst gisteren. Pfft best heftig. Ik bezoek daarna de kathedraal. 

Jammer genoeg wordt er gerenoveerd in de kerk. Geen groot wierookvat wat heen en weer wordt geslingerd. Geen afroepen van de aankomst van pelgrims uit Holland. We kijken door de steigers heen naar de pracht en praal. Het is enorm. Dan schuiven we aan in een rij die langs het beeld van Sint Jacob loopt. Hoog in de kerk boven het altaar. Je kunt het typerende beeld van achter aanraken. Een voor een schuifelen we langs. Op het moment dat ik dit zelf doe besef ik me heel erg goed dat ik een schakel toevoeg aan een eeuwen oude ketting van pelgrims die dit voor mij ook hebben gedaan. Al eeuwen. Het voelt toch wel bijzonder. Dan gaat de route verder langs de zilveren kist waarin de resten rusten van Sint Jacob. 

Ook al eeuwen. Daarmee is mijn camino ook vanuit het religieuze karakter beëindigd. Terug naar het grote plein. Er komen weer veel pelgrims binnen. We kennen en herkennen er nog best veel. Het blijft bijzonder. Onze Zuid-Amerikaanse groepsleden zijn er ook nog. Hebben ook lekker mee ontbeten en zijn op souvenirsjacht. We spreken voor de lunch af. Die is lekker en we zitten heerlijk op een klein buitenterrasje. 

Tja en dan nemen we afscheid van Alejandro, Sonia, Ileana en Lorena. Geweldig lieve mensen. Zijn gaan met elkaar door naar Fisterra. Met de auto. Ook nu weer erg dubbel. Zomaar op straat voor het restaurant gedag zeggen na zoveel weken samen. Tja. Na het afscheid help ik Christine met het vinden van haar andere hotel voor de komende twee nachten en draag haar rugzak naar die locatie. Toch nog even wandelen. Ik neem een korte siësta en denk heel veel na over mijn afgelopen avontuur. Lees ook nog steeds lieve, leuke, fijne reacties van jullie volgers. Het doet me erg goed. Na mijn siësta ga ik weer naar het grote plein en zie David daar. We praten over de camino. Wat die voor hem en mij heeft gebracht. Veel, heel veel. Voor David echt live changing. Ik zal zijn verhaal of deel er van later nog delen met jullie. Ik wil eerst bij hem checken of en wat ik daarvan kan vertellen. Victor houd zich rustig vandaag, verder in het herstel. We zien elkaar ‘s morgens even en later op de dag weer als we wat voor de avond eten. Victor vertrekt zaterdag met de bus. Dat wordt de volgende uitzwaai actie voor mij. Daarna zijn alleen Christine, David en ik nog over. Ik lig nu op bed het is al zaterdag heel vroeg 00:48. Op het grote plein is een muziekfeest aan de gang. De geluiden krullen door het raam naar binnen samen met het geroezemoes van de overvolle terrassen. Een prima slaapmix. Er werd ook nog wat vuurwerk afgeschoten vanavond, het is feest in de stad. Morgen nog een halve dag en dan pak ik de bus richting het hotel bij het vliegveld. Het voelt verdorie gewoon leeg maar gelijk ook weer zo vol van een ongelofelijk avontuur. Langzaam kom ik van de wolk af en beseft me wat we hebben gedaan. De groep in zijn geheel en Victor en ik in het bijzonder. Morgen verder landen om zondag weer letterlijk op te stijgen om ook naar huis te gaan. Een heerlijk vooruitzicht.

Salud
Caminotier

Santiago de Compestela - Santiago de Compestela, vrijdag 19 juli 2019

Hoe schrijf je een blog de dag na de aankomst?

Hoe beschrijf je emoties anders dan te zeggen dat ze er waren. Op het plein, bij binnenkomst van de stad, lopend naar de stad, de dag voor de aankomst? Ze waren er en dat was mooi. Je kon het zien. In tranen, in gelukkige blikken. In zachte blikken en in vreugde en blijdschap voor onszelf en de anderen. Wat kan je er over zeggen dat een ander echt begrijpen zou? Dichters kunnen dat. Misschien zal David een poging doen. Voor mijzelf kan ik zeggen dat ik verrast  was over mijn eigen emoties. Blij verrast dat er zoveel te voelen viel.

Ik was gisteren zo vermoeid dat ik na de late siësta niets meer kon dan naar supermarkt te lopen, naar mijn slaapplaats en daar mijn bed in te stappen. Toen het licht werd realiseerde ik me dat dat wat vreemd was. Was het al zo laat? Ik voelde me wat beter al kon ik dat tegen niemand vertellen omdat mijn stembanden daartoe niet in staat waren. Gisteren na de siësta ook niet en ik besloot bij de winkel hiernaast, de Dia, wat drank en eetspullen te kopen, en chewinggum. Kon ik niet vinden dus bij de kassa even vragen. Chdkusiddngdegssum. Zo klopt het ongeveer. 3 keer heb ik geprobeerd chewinggum te zeggen ... daarna met kauwende mond en handgebaren toch gekregen wat ik wilde. En toen naar bed. Bijna vergeten de medicijnen in te nemen. Waar is Sonia als je haar  nodig hebt om je daaraan te herinneren? Tsjaa, ergens anders. We slapen verspreid want vele van ons hadden ivm de drukte in Santiago al iets geboekt. Hier,  echte lakens, echte handdoeken, het moet niet gekker worden. 
En vanochtend op de app gezien dat David aankomt op het plein. Ben iets te laat om hem te verwelkomen maar als hij met zijn Compestella terugkomt op het plein kan ik ook hem huggen.

Inmiddels is iedereen er weer op Tiffany en Emely na. Zij zitten waarschijnlijk al in Parijs te wachten op de overstap naar de US. We missen ze. En wie moet nu de prachtige aaaaaooooo produceren in 3 verschillende toonhoogte?

Alejandro, Sonia, Lorena en 

Ileana zijn vertrokken in hun huurauto naar Porto en gaan nog allerlei steden langs als Toledo Madrid en Barcelona. We zullen ze ook heel erg missen al zullen we ze nooit mee kwijtraken. Alejandro las onze blog altijd in het Engels voor vanaf de google vertaling en corrigerende als vanzelf de google vertaling. Benieuwd wanneer hij dit voorleest 😊.

En dan de vraag, wat nu, na de camino? Het antwoord is dat hier geen antwoord op te geven is zonder ons te verliezen in voorstellingen over de toekomst en concepten. En dan leven we weer in een niet werkelijke toekomst. Wat de camino mij leert is 'erbij te blijven'. Want ook als het mee zit zijn er risico's, de angst om het meezitten te verliezen, en als het tegenzit zijn er ook mooie dingen. Maar als je je camino loopt met een soort keuzeloos maar scherp bewustzijn merk je dat er niet goed of slecht is. Als je over asfalt loopt in plaats van over een mooi zandpad blijkt dat juist perfect te zijn voor je achillespees. Het lijden wordt veroorzaakt door hoe je met dingen omgaat, niet door het feit alleen. Als je aanvaardt  hoe iets is, kan het wel verdrietig of pijnlijk zijn, maar hoeft het geen lijden te veroorzaken. Het lijden wordt alleen door de gedachte over de situatie veroorzaakt.
Dus ook de camino, die na de de camino komt, zal ik in rust aanvaarden.

Groet en Liefde,

O Pedrouzo - Santiago de Compostella, 18 juli 2019

Etappe O Pedrouzo - Santiago de Compostella 18 juli 2019 18 km 
We hebben nog niet gelopen. Ik lig op bed het is nog de avond voor de laatste dag. Het voelt raar. Er heerst een aparte sfeer binnen onze groep. We willen bij elkaar zijn. Vertellen elkaar hoe fijn het is en was om zo samen te lopen. We schrijven in elkaars dagboeken/schetsboeken/digitaleboeken. Het is mooi. Je voelt gewoon dat dit bijzonder was. Na het tweede ontbijt, we zijn immers de ontbijtclub, loop ik samen met Christine als eerste weg vandaag. Ik wil iets delen met deze groep, mensen van verschillende delen van de wereld uit diverse landen van de wereld. Ik denk aan David en zijn gedichten. Dan heb ik ineens de inspiratie en schrijf, lopend, op mijn telefoon de volgende regels. Ik deel ze, ondanks dat het een zeer persoonlijk gevoel is toch graag met jullie. Al was het alleen maar om te laten weten dat als je met elkaar een doel hebt je veel kunt bereiken en het samen zijn intens is. 

We met eachother on the way
And we became friends, just as a family so to say
Tomorrow it will be bitter sweet to walk
After that day no more breakfasts together, no more talk
I will remember you all as one of the best parts of my life so far
You all will be forever in my heart and live like a bright shining star
And if I am feeling sad or not feeling well
I look up to the sky and I can tell
The Camino star sends something from above
To me, to you all, may I call it love?

Thnx Camino family 

Persoonlijk maar gemeend. Zou goed zijn als we elkaar meer van dit soort boodschappen kunnen geven. Nu proberen te slapen en morgen vroeg op. We besluiten dat we vroeg in Santiago willen zijn dus we starten straks om 05:00 uur. Morgen meer. En dat is nu. Donderdag 18 juli 04:20 uur. Kan niet meer slapen. Zit nu in de grote leefruimte van deze albergue. Er ligt een te grote man op een te kleine bank te slapen. Er zit ook een vrouw aan een van de eettafels. Ze staart voor zich uit. Ze lijkt niet hapy. Ik kan niet meer slapen omdat uhhh ja het toch anders is nu. Een lange voetreis komt ten einde. Uit alle reacties van jullie, onze trouwe volgers, dringt het steeds meer tot ons door wat een prestatie we hebben geleverd. Het is zo motiverend om te weten dat er zoveel van jullie virtueel mee hebben gelopen. We hebben het gevoeld. Straks met de hele groep op weg. We noemen ons de breakfastclub. Niet echt origineel maar wel passend. Als bijnaam hebben we white socks in crocs. Ha ha klopt. Nu terug naar de slaapzaal. Tijd voor inpakken. Iedereen is al op als ik de slaapzaal weer oploop. Echt inpakken en wegwezen. We staan om 05:00 uur buiten en beginnen aan onze laatste kilometers. 

Het voelt raar. Voor we weggaan staan we in een kring, in het donker voor de deur van de albergue. We maken ons vuist-gebaar. Normaal twee tegen elkaar en naar je borst. Daarbij geef je de kreet Whaaaaa. De groet door Victor, Peter en ik verzonnen verovert de camino. Nu duwen we staand in een cirkel al onze vuisten tegen elkaar en roepen hart Whaaa. Weg zijn we. Nog 18 kilometer. Eerst maar de route weer vinden en dan lopen in het donker en wachten op het licht. Vandaag lopen we allemaal samen. Zo hebben we het afgesproken. Dus ook Victor kan aan blijven sluiten. Je merkt aan iedereen dat we voelen dat dit de laatste is. We pakken elkaar soms even beet en knuffelen wat. We wachten steeds op elkaar zodat we vandaag als een groep samen lopen. Dat hebben we zo afgesproken. Het werkt. Uiteraard gaan we nu ook op zoek naar onze eerste breek en breakfast. Dat hebben we gevonden en we eten en drinken wat. Het is erg druk en we kunnen niet allemaal zitten. Maakt niet uit, de koffie is goed net al de jus d’ orange. Lekker toast met jam. Daar doen we het voor. Op naar Santiago. Ik let niet zo op de route vandaag maar meer op mezelf en op de rest. We kletsen weer wat over “wat na de camino”. Voor iedereen wat anders. Terug naar huis of een korte vakantie er achter aan. Al lopend komen we steeds dichter bij. We lopen al in de buitenwijken. Bij het bord van de stadsgrens van Santiago maken we natuurlijk foto’s.
Tjee, zo onwerkelijk. We besluiten nog een break te plannen en wat te eten. Zoals we steeds doen “verbouwen” we op het eerste terras wat we tegen komen de opstelling. We zijn met negen en we willen allemaal bij elkaar zitten. Schuiven dus die tafels. Er weer gaan we verder langzaam iedereen blijft bij. We draaien de oude binnenstad in en het is nog maar 2 km. Verder weer, kijken naar de bordjes met de richting, kijken of iedereen er nog is. Even vertragen. Een verkeerslicht splits de groep in tweeën. Wachten dus. We lopen door smalle straten. Het is druk. We zijn er nu toch echt bijna. Op een pleintje zijn we even verward. Waar is de kathedraal. Mhhh nog verder dus. We worden begeleid door prachtige klassieke muziek. De straat loopt nu pittig omlaag richting een poort. Ik leg het vast in een video. Trappen af en poort onderdoor. Ook hier weer muziek. Doorlopen, beetje naar rechts draaien en dan.........draaien we het grote plein op en zien we links van ons de grote kathedraal. 

We zijn er. Ik geloof dat ik de video stop en val Victor in zijn armen. Ja, tuurlijk ff janken kort maar wel de emotie. We zijn verbaast, blij, beetje versuft. We zijn er. Thuis gestart en dwars door Zuid Nederland, heel België en Frankrijk en heel Noord Spanje door gelopen. Niet te geloven. We feliciteren elkaar allemaal. De hele groep is ontroerd, blij, trots. Geweldig. Dan barsten we los in gejuich en in een golf van foto’s nemen. In allerlei samenstellingen. Veel selfies, veel vuisten tegen elkaar en Whaaa. Victor en ik feliciteren elkaar met deze zeer bijzondere prestatie, met het avontuur. We zijn er echt. Ruim 2400 km, 106 dagen op pad. Niet te bevatten. Mijn telefoon wordt al de hele dag bestook met berichtjes vanuit Nederland. Via whatsapp, direct of via een groep, of gewone berichten. Zo mooi om te lezen. Wat een support van jullie, wat een interesse in onze grote uitdaging. Ik stuur wat foto’s naar de diverse groepen en individuele whatapp adressen. Reacties en felicitaties volgen gelijk. Prachtig. Heel langzaam bedaren we een beetje en kijken we om ons heen. We zien meer bekende pelgrims maar ook heel veel nieuwe pelgrims die een deel hebben gelopen. Meer foto’s, meer knuffels, meer felicitaties. We willen eigenlijk niet weg van dat plein. Uiteindelijk gaan we op weg naar het bureau om onze compostella op te halen. Het is niet druk en ik krijg mijn laatste stempel van de 101 stempels. Uhhh 106 dagen lopen en 101 stempels? Ja dat klopt op een enkele plek hebben we geen stempels gevraagd of waren ze er gewoon niet. We ontvangen een mooie oorkonde en het officiële afstand bewijs. Het gaat zorgvuldig in een koker. Dan voel je de moeheid en zak in de emotie wat weg. We gaan een biertje drinken en wat eten. Dat doen we op een terrasje wat zeer strategisch ligt. We zien veel pelgrims passeren op weg naar het bureau voor hun compostella. We  zijn uitgelaten en drinken een speciaal Peregrina biertje. Nou ja één. Het is een gezellige boel. Echt een feestje. We gaan nog even terug naar het grote plein en maken met een drone, ja die weer, een mooi opname. Dan nog meer foto’s en foto’s en filmpjes. We willen gewoon niet weg. Kijken, genieten. Eindelijk zoeken we elkaar als vast groepje weer op. Iedereen slaapt op een andere plek vanavond. Voelt zo raar. We spreken af dat we elkaar weer om 19:00 uur zien op het plein om te eten en een beetje feest te vieren. We zien elkaar vertrekken. Allemaal een andere kant op. Mhhhh. Moeilijk. Ik vind mijn kamer. Wat een luxe. Eigen badkamer en echte handdoeken. Ik installeer me hier voor twee nachten en neem een heerlijk lange douch. Slapen wil ik niet ik ga deze blog af maken. Ik heb mijn best gedaan om jullie ook nu weer mee te nemen op deze laatste etappe en de laatste meters. Julie lopen immers al zo lang virtueel mee. Jullie zijn dus ook onderdeel van deze camino. Trouwe volgers en lezers. Was dit de laatste blog? Nee zeker niet. Ook de komende dagen bloggen we over onze belevenissen. Hier in Santiago de Compostella, maar ook over de thuisreis en thuiskomst. We willen zelf ook goed afkicken en we snappen dat jullie dat ook moeten. Wel wil ik jullie nu alvast heel hartelijk danken voor het trouwe lezen en volgen, voor jullie mooie, motiverende reacties, voor de interesse in het verhaal van drie caminotiers die op weg naar Santiago de Compostella gingen. Elk vanaf hun eigen woonadres. Uniek? Nee, er zijn er meer die dat doen. Bijzonder? Ja zeker. Individueel een geweldige prestatie maar ik heb net zoveel respect en bewondering voor mijn thuisfront. Mariëtte, Nikita en Lesley. Ik kon en mocht dit doen omdat zij er voor mij waren en me dit zo gunde. Duizendmaal dank aan hen. Wordt vervolgd.

Buen Camino

Morgen de impressie van Victor

Palas del Rei - Arco del Pino, woensdag 17 juli 2019

De een na laatste etappe die wat voorstelde, 24 km, en ik was nieuwsgierig en ongerust hoe mijn gezondheid zich zou houden. Zou de stijgende lijn zich doorzetten. Zonder veel eten naar bed. De geweldige medicijnen blokkeren de eetlust helaas. Ik besluit de volgende dag die specifieke medicijn pas na het eten in te nemen. Gelukkig vergaten ze de helft van mijn eten te brengen.
Na een eerste nacht goed slapen sinds 2 nachten tobben, werd ik wakker van het inpakken van de anderen. Helaas was er 1 niet groepslid in de zaal dus kon het licht niet aan. Ook vandaag hebben we dat. Jammer dat David een dag achter ons loopt. Een slaapzaal van 10 komt vaak voor.
Maar pas na enige tijd was ik echt wakker. Dus ik pakte ook in en toen ik buitenkwam stond Wim nog te wachten. We liepen samen weg en ik liet Wim weten dat ik het zeker zou redden dus Wim ging zijn eigen tempo lopen. De eerste heuvel was weer zwaar. Ik werd door Dee, Burk en Nathalie en nog andere bekenden ingehaald en aangemoedigd. En dan komt ergens de omslag. De medicijnen beginnen te werken en ik ga veel beter lopen. Ik zie de Alejandro, Lorenna, Ileana en Sonia lopen en sluit me aan. Dat loopt wel fijn en makkelijk in hun gezelschap, al luisteren 3 van ons gewoon naar onze eigen muziek. Raar maar waar. En we komen op de eerste ontbijtplek.

Waar de rest te vinden is. Dat herhaalt zich bij ontbijt 2 en de lunch. Daarna lopen we in één keer door.
Het is een mooie maar drukke route. In Nederland kennen wij de wandelvierdaagse, en hier de laatste 100 km vanaf Sarria.
Tijdens de lunch kijken we al wat verdrietig naar het moment van afscheid vooruit.

Je maakt een hoop mee met elkaar, het is je caminofamilie, en daar gaat in fysieke afstand, een eind aan komen.

Mooi dat we het halen maar we zullen elkaar enorm gaan missen. Alejandro schreef een haikoe die geen haikoe genoemd mag worden in verband met het onderwerp.

the more the days
the less the photos
too many tourists to avoid!

-not a Haiku but true nonetheless
En:
bee swarm to the beehive
like pilgrims to santiago
here we all go!

Ook Wim had een gedicht geschreven over afscheid en missen van elkaar en las het voor. Heel mooi Hij zal het ongetwijfeld in zijn blog van morgen vermelden (hoop ik).
Eigenlijk zeggen we allemaal hetzelfde, het was een gouden tijd, en we zullen die tijd en elkaar missen. 

Groet en liefde,

Palas de Rei - Ribadiso de Abaixo, dinsdag 16 juli 2019

Etappe Palas de Rei - Ribadiso de Abaixo  16 juli 2019 26 km
Ook vandaag is de blog van mij (Wim). Makkelijk want dan kan Victor even wat anderen zaken doen. Het gaat wel wat beter met hem maar het blijft extra hard werken. Speciaal berg op. Ik besluit na een vroege lunch waar we pulpo eten 

om terug te gaan en de dag veder samen met Victor te lopen. We doen het rustig aan en gaan van stop naar stop. Dat werkt goed. We hebben wat spullen uit zijn rugzak in die van mij gestopt. Scheelt net wat, alle kleine beetjes helpen. In Melide stoppen we dus vroeg voor de lunch want deze plaats is bekend van of voor de inktvis. Pulpo. Ik weet nog niet zo goed wat ik er mee aan moet. Het is erg lekker maar het idee en hoe het er uit ziet. Mhhhh. Daarna dus even een stukje terug en Victor oppikken. De andere van ons groepje gaan ons vooruit en komen in hun eigen tempo aan in de aubergeu. Het is weer een mooie route.

Veel afwisseling. Soms door piepkleine dorpjes met een kerk en wat huisjes en, heel belangrijk, veel kleine gelegenheden om te ontbijten, koffie te drinken, te lunchen of wat je maar wilt. Het tempo is lekker laag. Goed voor Victor, wat lastiger voor mij maar ik pas me graag aan om hem te helpen. We bedenken ons dat het nog maar twee dagen is. We zitten nu ruim onder de 50 km van ons doel. Twee etappes van zo’n 23 km. Vandaag eerst nog maar eens genieten van de fijne locatie waar we slapen. Weer met onze groep van 9 in een ruimte die ook nu weer goed te ventileren is net als gisteren. Ik denk dat het slapen hier wel weer gaat lukken. Iedereen is blij om ons aan het einde van de middag te zien binnenkomen. Het is hartverwarmend om te zien hoe we Victor ontvangen na weer een pittige dag voor hem. Nog 2 we gaan het halen. Zeker weten. Het is fijn om de reacties op onze blogs te lezen. Ik kan zelf ook niet meer reageren via de blog zelf. Technisch probleempje wat we niet kunnen op lossen maar weet dat we ook heel blij zijn met jullie reacties en het trouw volgen van ons. We voelen gewoon dat jullie virtueel meelopen. Morgen gaan we weer op pad naar de volgende slaapplaats. Dat wordt  O Pedrouzo. Alejandro heeft al weer gereserveerd dus geen stress voor een slaapplek. Morgen nog een keer genieten van een gewone etappe en dan de laatste bijzondere denk ik.

Buen Camino
Caminotier

Portomarin - Palas de Rei, maandag 15 juli 2019

Etappe Portomarin - Palas de Rei , maandag 15 juli 2019 26 km
De rest van de dag komt van Wim schrijft Victor in zijn blog en dat klopt. Ik pak het verhaal op bij de start van vanmorgen. Ik heb dubbele gevoelens. Ik wil Victor graag helpen, maar snap ook wel dat ik niet zoveel kan doen. Ik kan “hard” vooruit lopen, snel inchecken en dan de route terug aflopen. Dan kan ik Victor binnen lopen en het laatste stuk zijn rugzak dragen. Dat was het plan gisteren maar Victor appt dat het goed gaat en dat het niet nodig is om terug te komen. Fijn, ik neem mijn siësta en wacht op Victor. Na mijn siësta loop ik toch even terug. Zoals Victor schrijft, was het zwaar. Ik zie het aan hem. Maar we gaan het halen. Let maar op. Vandaag was voor mij een gezellige dag. Ik loop het grootste deel van de dag met Emily en Tiffany. We kletsen over van alles en nog wat en het is leuk. Het eerste stuk kletsen we niet zoveel. Het is weer eens héél steil en ik denk aan Victor. Niet makkelijk voor hem. We moeten allemaal nog een beetje bijkomen van de sauna-slaapzaal en eerlijk gezegd misschien ook wel van het dubbel feestje van Lorena en Ileana. Het is in de vroege ochtend nog niet zo druk op de route maar in de loop van de dag veranderd dat sterk. Heel veel camino-lopers. Met, maar ook zonder rugzak en soms echt in vakantiestijl. De markeringen zijn soms wat verwarrend. Er lopen twee routes langs en door elkaar. We vinden onze weg. In het donker met behulp van onze lampjes al dan niet van de smartphone’s. Als het licht is staan de markeringen bij elke kruising of wending van de weg waar je eventueel een aanwijzing nodig hebt. 

Christine neemt bij een van de dubbele aanwijzingen van twee routes een route die de rest van ons groepje niet neemt. Ze loopt de hele dag alleen en heeft een off-day. Pijn in haar voet, last van een knoop in haar spiertje bij haar schouderblad. Haar rugzak is zwaar. Uiteindelijk is ze wel als eerste bij onze volgende slaapplaats. Na een uiteindelijk toch lekkere wandeldag van ruim 26 km komen ook wij met zijn drieën het dorp in gewandeld. Nou ja dorp het is best wel de titel stadje waard. Het barst er van de albergues. Maar goed ook die kunnen dan mooi de stroom aan pelgrims absorberen die de stad in komt. We hebben weer gereserveerd dus slaapplek verzekerd. Dat reserveren doet Alejandro voor ons. 

Uiteraard in het Spaans, maar omdat ik vaak als eerste “binnen” ben boekt hij onder mijn naam. Die blijkt soms lastig dus hij gebruikt mijn spelling en ook mijn handgebaar daarbij. Dat handgebaar helpt natuurlijk niet voor de persoon aan de andere kant maar het blijft leuk om te zien en te horen. Het gaat als volgt: drie vingers omhoog en hij (fonetisch) “doeboeloe vee”, dan een vinger omhoog (fonetisch) “waai”, dan drie vingers omlaag (fonetisch) “emmheu”. Het gaat steeds goed ik word, als ik mijn naam noem herkend. Na aankomst is dan een goede douche een zegen. Daarna kleren wassen wat eten, drinken en siësta. We zijn er allemaal aan toe na de slapeloze nacht. Ik wordt pas om 19:00 wakker en maak deze blog. Ik voel me weer helemaal top. Zo anders dan Victor. Hij is ook binnen en ik zie dat hij ook siësta houdt. Goed voor hem. Tja en dan is het nog maar een “een twee drie”. We zitten op zo’n 67 km. Niet te geloven. Ik ga echt deze laatste drie dagen extra genieten en in ieder geval wandelend afscheid nemen van een geweldig avontuur, een geweldig mooi deel van de Camino

hier in Spanje, een geweldig lieve, leuke, fantastische groep camino-vrieden, nee sterker, het voelt als camino-familie, een camino om nooit meer te vergeten. Ja, dit leest alsof de “daling” is ingezet. Dat voelt ook zo. “Santiago de Compostella do we have we permission to land”
Buen Camino
Caminotier