Castrojerez - Fromista, zondag 30 juni 2019

Etappe Castrojeriz - Frómista 26 km

Qua kilometers een wat langere etappe maar dat schrikt ons niet meer af. We zijn in goede conditie en gezondheid. Zowel Victor als ik lopen dit nu makkelijk. Weliswaar ieder in zijn eigen tempo, maar we lopen het en nog steeds. Het koude voetenbad gisterenavond heeft mijn voeten heel goed gedaan. Door al het lopen en zeker met de warmte, zijn ze een beetje opgezwollen. Niks ernstigs maar gewoon zo. Het groepje pelgrims waar we nu zo de laatste dagen steeds naar de zelfde plaatjes lopen, nemen ook nog even een “bad”. We vragen aan elkaar wat de plannen voor morgen zijn. Allemaal hetzelfde. Frómista 26 kilometer verderop. Sonia en Alejandro, broer en zus. Oorspronkelijk uit Guatemala maar wonend en werkend in de USA, vertrekken altijd vroeg, erg vroeg. Om 04:00 uur. Dat doen ze omdat ze omdat ze langzaam zijn zeggen ze. Leuke lieve mensen die zo ook wat aansluiten bij ons. Morgen (vandaag) gaan ze ook weer vroeg op pad. Ik doe dat ook. Christine, onze Franse schets-kunstenaar, volgt meestal een half uurtje later. Tiffany start samen met Christine. In het donker voelt ze zich nog niet helemaal comfortabel. Victor sluit de rij. Heerlijk op zijn Victoriaans. Relaxed, zen, langzaam aan. Het resultaat? Uiteindelijk zijn we allemaal weer op een zelfde plek in ons eigen tempo en dat is Camino. Vandaag dus ook maar vroeg op pad. Het is en wordt nog steeds warm. De route vandaag is echt een stuk minder mooi dan de afgelopen dagen. We moeten gelijk flink klimmen. Castrojeriz is een lang gerekt dorp en ligt in een soort kom-dal. Helemaal omringd door flinke heuvels. Ondanks het vroege tijdstip zijn er al veel pelgrims onderweg. De meeste lopen met een lampje om hun pad te verlichten. Doordat ik een hoger tempo heb haal ik er veel in en profiteer dan van het licht wat ze zelf nodig hebben. Sommigen hebben echt flinke schijnwerpers bij zich. Ik zie mijn schaduw steeds langer worden als ik ze voorbij loop. Het eerste stuk na de klim is nog woestijnachtig, maar daarna wordt het wat saai. Ik loop door twee dorpjes die duidelijk met krimp en kwaliteit kwakkelen. Het ziet er triest en vervallen uit. In een barretje haal ik koffie. Ik zie geen echt ontbijt voorzieningen dus neem ik maar een muffin en een donut mee. Onbevredigend maar het is energie. Na mijn koffie ga ik maar gauw verder. 

Ik loop het hele stuk alleen en heb dus weer ruimte om mijn mentale “luiken” open te zetten. Nadenken over het verleden, zeker het heden, maar ook de toekomst.

 Zo zonder stress en andere dagelijkse zaken kan je uren lang mijmeren. Ruimt lekker op daar op de zolder van mijn lichaam. Ik weet nog niet waar we kunnen slapen maar ik krijg een tip van Alejandro als ik nog aan het lopen ben. Een albergue waar je gelijk naar binnen kunt als je aankomt en niet moet wachten tot soms wel 15:00 uur. Deze albergue wordt gerund door oud pelgrims. Die weten wat je nodig hebt. Prima. Het klopt, ik bel aan nadat de 26 kilometer zijn gewandeld. 

Ik wordt allerhartelijkst ontvangen. Ik leg uit dat ik eigenlijk 6 bedden wil reserveren.  De dame is Nederlandse dus ik kan goed uitleggen waarom. Geen probleem ik mag de bedden reserveren. Ik meld het de anderen. Ze kunnen nu rustig aan doen. Vanavond gaan we weer zelf koken. Het wordt een diner voor zes. Het lukt om alle ingrediënten te vinden. We eten verse salade met tomaat, ei en ui. Lekker. Ik kook en bak aardappelblokjes met ui, knoflook en ei. Daar bak ik een dikke omelet bij ook met ui en knoflook. We hebben kaas en heerlijke fruitsalade. Natuurlijk eten we buiten en spelen wat lekkere nummer via spotify. Het mag ook we even, even wat losser en van het leven genieten en van het eten de wijn en het gezelschap. Het is weer bijzonder. Ik hoor dat er hier een piano is. Ik ga eens op zoek. Wie weet. 

Camino is ook muziek vanuit je hart. Camino wat een belanden woord. Wat een begrip voor verandering, voor zelfreflectie, voor zelfevaluatie, voor........voor wat bij jou past. Alles is goed daarbij. 

Buen Camino

Caminotier

Horillos del Camino - Castrojerez, zaterdag 29 juni 2019

Etappe Horillos del Camino - Castrojerez, 29 juni 2019 21km

(David blijft achter)

De temperatuur beheerst het schema van de camino. Wandelen met 39 graden is geen goed idee. Dus.......vroeg op. Ook Victor begint aan het vroege schema te wennen. Gisterenavond was het toch weer bijzonder. We drinken na het eten nog wat bij een pittige jonge dame uit Ierland die hier in Horillos del Camino een bar heeft.

Ze speelt gitaar en een paar mede pelgrims hebben haar in de kerk horen zingen. We lopen er naar toe en Tiffany maakt een mooie foto van onze witte sokken. 

Het is warm gezellig en we, ja ook ik doe mee op de bongo’s, maken lekker wat muziek. Mooi sfeertje. Toch gaan we weer vroeg weg. Morgen vroeg op in verband met de warmte. Voor mij wordt dat om 04:00 uur. Ik sleep al mijn spullen naar buiten naar het kleine pleintje en pak daar alles in. Zo apart. Vroeg in de morgen zittend op een stoepje al je “bezittingen”  inpakken. Ik weet dan al dat David achterblijft. 

Hij maar ook wij hebben het er moeilijk mee. Door de dag heen sturen we allemaal positieve apps naar hem. Dan op weg lekker zo vroeg. Buiten het dorpje heb ik zicht op een prachtige sterrenhemel. Ik zie zelfs de melkweg. Zo indrukwekkend. Op deze vlakte is het alleen maar rechtdoor en het laatste stukje gaat over een kleine toegangsweg. Ik heb dan allang lekker ontbeten en weer heerlijk gewandeld. Het gaat zo soepel. We verblijven in een prachtige albergue. We eten er en krijgen een rondleiding in de wijnkelder. 

Prachtig vooral het enthousiasme van de eigenaar. We koelen onze voeten nog even in een mooi klein zwembadje dat voelt zo goed. Eindelijk een goed en lang je voeten koelen. 

Morgen weer op tijd vertrekken het blijft erg warm. Ik wil het niet maar ergens in mij hoofd tel ik toch af. Niet zo gek. Een reis van ruim 106 dagen komt langzaam tot een einde maar......zal nooit eindigen. 

Salud

Caminotier

Hornillos del Camino - Castrojerez, 29 juni 2019

We become family on this

road and cultivate treasures untold.

We hold each other on high and never want to say goodbye.

We part ways knowing that it is bittersweet, as we have places to be and new family to meet.

But just know, despite the distance apart, that I will always hold you close to my heart.

David Lowrie (dichter)

Prachtig afscheidsgedicht van David, onze dichter. Hij moet zijn shin splint laten genezen. 

Hoe vindt u onze schoeisels voor na het wandelen?

En dan vandaag. Vroeg weggegaan. En na 20 km was ik kwart over 11 bij de gite. Voor de grote warmte losbarstte. 

Wim vertelt de rest.

Klik hier voor ons lijflied. Met gitaar!

Groet en liefde,

Burgos - Hornillos del Camino, vrijdag 28 ju i 2019 (Wim)

Etappe Burgos - Hornillos del Camino 21km

Burgos was.......Burgos. Groot, warm, druk, luidruchtig, feest, vuurwerk, kathedraal, geschiedenis en nog veel meer. Het is steeds even schakelen wanneer je een grote stad als slaapplaats hebt. Niet te vergelijken met de kleine dorpjes waar we regelmatig overnachten. Het is een prima plek waar we slapen. Hoeveel heb ik er nu al gezien? Ongelofelijk hoe er elke dag weer een hoofdstuk aan onze reis wordt toegevoegd. Victor start nu ook vroeg en loopt maar een paar uurtjes achter op mij. Zo goed wat hij presteert. Ben echt blij dat we weer gelijk lopen. De “weg” vandaag is al een klein voorproefje van wat ons de komende dag te wachten staat. Warm bijna vlak en lange, lange paden. De meseta zal speciaal zijn. Eigenlijk kunnen we nu weer overstappen op het schema van een blog per twee dagen maar we lopen elk ons eigen dag-tocht dus we “plakken” de blog’s wel samen. Ik maak life mee, terwijl ik deze blog schrijf, dat Victor weer een record breekt. Hij breekt zijn tweede leesbril. We lachen er om en ik maak er een foto van. 

We zijn vandaag ook door de 500 km grens gegaan. We zien het op de markeringspalen in de berm. 

Nog zo’n 485 km en dan is deze bijzondere tocht volbracht. Ik maak nog geen balans op en ik weet ook niet of ik dat ga doen. Mijn “gewone” rugzak is vol met de minimale spullen de ik nodig heb voor deze reis, maar mijn “Camino” rugzak is nu al vol met zoveel mooie ervaringen, gevoelens, gedachten, bijzondere ontmoetingen, mooie natuur en nog zoveel meer dat het wel even duren voor ik dat allemaal heb uitgepakt en een plek heb gegeven. Er ruimte voor nog meer. 

Het was vandaag weer mooi en zó anders met het landschap dat veranderd in een lange, lange warme vlakte. Ik kijk er naar uit wil wel eens weten wat de Camino daar voor uitdaging voor mij heeft. Om nog even een sfeerbeeld te geven. We zitten buiten op een klein pleintje en het is 37 graden. Er waait een warme wind. Aan de overkant van de smalle weg, door dit kleine dorpje, is een barretje. We halen er onze drankjes. Koud water en cola. 

Op de achtergrond klinken de geluiden van een kerkdienst. Vandaag even geen kerkdienst voor ons. Dat hebben we wel een paar dagen geleden gedaan. Het was.......apart na zoveel jaar. Morgen lopen we ook weer zo’n 20 á 21 km. We “lachen” een beetje om die kleine stukjes. Nee grapje, het is goed dat we met deze warmte niet te gek doen en zo komen er er ook. Santiago begint heel langzaam in beeld te komen. 

Salud, in

Caminotier

Burgos - Hornillos del Camino, vrijdag 28 juni 2019 (Victor)

Nog even wat foto's van gisteren. Dit veld voor de, denk ik, morfine productie, en de kathedraal bij ochtendlicht.

Vandaag een warme dag. Vroeg op en voor de ergste warmte, 38 graden, binnen zijn. Zelfs ik was om 12.00 binnen. En dat wil echt wel zeggen dat ik het rustig aan doen niet aandurfde.

De etappe was mooi vandaag in vergelijking met de laatste 2 etappes. Weg van de drukke wegen. Wat me tegenviel was dat we nog steeds bergop en af gaan terwijl ik dacht dat de meseta een hartsikke platte hoogvlakte was. Maar misschien is de meseta nog niet echt begonneno begint hij hier.

Meseta: 

Het klimaat op de meseta wordt omschreven als nueve meses de invierno, tres meses de infierno: negen maanden winter en drie maanden hel. 

Knap warm. We hebben een plek in de gemeentelijke alberge. Een Lettische had geen plek. Ze moet nog 5 km nu. Maar ze is jong en atletisch. Ze komt even bij in de schaduw. Ze heeft tot nu gewerkt in Leuven maar gaat na de camino naar huis. Na wat nieuw water en wat elektrische sigaretten gaat ze weer door. Ik beloof op verzoek te duimen en zij belooft me een biertje als het lukt. Maar ik denk  niet dat we haar nog inhalen. Het is 36 als ze vertrekt. Nat van het water en wit van de zonnebrandcrème. 

Groet en liefde,

San Juan la Ortega - Burgos, donderdag 27 juni 2019

Etappe San Juan la Ortega - Burgos 26km 

Eerst blog Wim, daarna aanvulling Victor

Op weg naar de grote stad. Burgos deze keer. Ook dit klinkt weer ver, het is ook ver. Als ik de markeringspalen mag golven dan is het nog maar net boven de 500km. Gisteren is Victor weer aangesloten. We waren allebei blij elkaar weer te zien. Na het lezen van zijn blog ben ik nog trotser op hem. En zijn emoties begrijp ik heel goed en het is mooi om te zien dat dat ook gewoon gebeurd. Ook dat is Camino. Herkenbaar voor velen die zelf Camino-ervaring hebben, uitdagend hoop ik voor de anderen om misschien ook een “weg” een Camino te vinden en van alles over jezelf te ontdekken. Om de aansluiting van Victor te vieren hebben we uiteraard een extra biertje op het terras genomen. Dat paste ook prima bij de temperatuur. Het was, na ons pelgrimsmenu van €9,00 nog steeds zo’n 34 graden. We bespreken het schema en de route en kijken waar we eventueel nog wat moeten aanpassen. Voorlopig gaat het goed zo. Ik ga slapen en laat Victor achter op het terras. Om 20:30 uur lig ik op bed en slaap direct in ondanks al het geluid om me heen. We slapen in een gemeentelijke voorziening veel bedden dus veel “geluiden”. Bij de start vanmorgen vroeg was het nog steeds zo’n 23 graden en donker. Ik doe op mijn gemak en zit buiten nog even wat te eten op een bankje. Dan verschijnen ook al Christine en David. We lopen samen het eerste stukje op. Vandaag 26 km en zorgen om niet te laat binnen te zijn. Vanmiddag is het hier 38 graden. Er staat een zacht briesje en we zien nog niet veel van het landschap. David heeft een blessure.........shint splint de bekende Camino blessure. Het is zijn 10e dag en het past in het patroon van de andere ongelukkige. Ik blijf vandaag wat in de buurt van David lopen om het mentaal te steunen. In Burgos willen we naar een slaapplek met 152 bedden. Die zal niet snel uitverkocht zijn. Waar ik deze Camino over nadenk is hoe je in een lagere versnelling kunt leven en veel meer kunt genieten van wat je nu doet. Dat lijkt me voor je medemensen ook zoveel prettiger. Echt de tijd nemen voor elkaar en geïnteresseerd  zijn het welzijn van de andere. De loopsnelheid geeft ook zoveel mogelijkheid om echt alles te zien. Zoals een terrasje in de verte waar al beweging te zien is. Mooi. Ontbijt. 

Het bekende recept is er weer en in het nog vroege zonnetje is het heerlijk. We hebben dan al ruim 12 km gelopen. Nog 14 te gaan. En die gaan snel. Ondanks dat ik David op sleeptouw neem. Het binnenlopen van een grote stad is altijd zo anders dan zo’n mooi klein plaatsje. We slapen midden in de stad vlak bij de kathedraal. Zo maar eens gaan kijken. Ook nu weer een rijtje rugzakken voor de deur. 

Blijft grappig om te zien. Precies om twaalf uur mogen we naar binnen. Een bed reserveren voor Victor lukt niet. Ik app hem. Het komt wel goed, plek zat. Ik ga de stad eens verkennen. Ben nog niet moe. 😜

Salud

Caminotier

Dezelfde afstand gelopen als Wim, alleen langzamer. Weer een record. Ruim voor 6 uur aan het lopen. Ik heb een zaklamp nodig in het bos, een kwartier. Om 2 uur binnen. Ondanks de langere routes,  langs het  vliegveld. 
Ik kom aan bij de Alberge. En wat schets mijn verbazing. Op de balie ligt mijn leesbril met hoesje. 

Hoe is het mogelijk. 

Verder best warm, veel gegeten en gedronken. 

Ik moet nog douchen alleen kom ik het terras niet goed af. Iedere keer als ik op wil staan... nu Dave from Manchester. And the Belgian Irish man, and then David ... OK I MUST TAKE A SHOWER. 

En dan de kathedraal bezoeken, met Nederlandse uitleg op de phone. En dan eten. 

En beetje emotioneel toch wel afscheid nemen van Diane. Ze gaat naar Lissabon om bij te komen. Een Amerikaanse, de vriendin van Tiffany, Emily,  gaat verder met de bus. Even langs het ziekenhuis eerst. Blessure aan de voet. 

En dan nog een festival bezoeken. We krijgen uitleg van een Spaanse die in Maastricht woonde. En dan slapen een dan .....

Bijschrift toevoegen

En de kathedraal is prachtig. Binnen teveel om te zien.

En nu slapen. 

Groet en liefde,

 

Villamayor del Rio - San Juan de Ortega, woensdag 26 juni 2019 (Victor)

Ik breek record op record. Zo ben ik op Madeira 2 leesbrillen kwijtgeraakt en hier 3. De eerste brak ik, de tweede verdween en de derde, die ik toevallig gevonden had verloor ik vandaag. Maar een Frans echtpaar die mij inhaalde bezorgde die mij terug. Ik zie wat vaag door alle krassen.

Een ander record was dat van 31 graden en 31 km. Gisteren gesneuveld. Toen was het 33 graden en 33 km. En als klap op de vuurpijl vanochtend zonder ontbijt  vertrokken. En als vierde record om 6.10 buiten aan het lopen. 

Vandaag heb ik Wim ingehaald.  Een mooi moment van hereniging!! We zijn er blij mee. Voor Saint Jean Pied de Port had ik een gevaarlijke achillespees blessure. Na Roncevalles had ik tijd om die rustig te laten 'genezen'. Wim is het schema wat hij had blijven lopen. Toen mijn pijnen voorbij waren ben ik weer meer kilometers gaan lopen. Omdat ik Wim's schema ken kon ik zien dat hij nog 3 min of meer korte etappes zou lopen. Alleen toen werd het erg warm. Desondanks waren gisteren minder super hete dagen dan verwacht door de sluierbewolking, voor je gevoel dan. Vandaag geen sluierbewolking maar wel een zuchtje wind. Dus knallen maar. Ik voel mij in Wim's woorden zo sterk als een beer. Vandaag haalde ik zelfs mensen bergop in. Het moet niet gekker worden. Mijn longen hebben hun capaciteit enige tijd geleden verhoogd van 49 procent naar 75 procent onder invloed van goede medicijnen. Ik heb het idee dat die nog verder is toegenomen. Alle longen hebben ongebruikte goede longblaasjes onderin de longen. Men experimenteert nu met stukken van de longen afsnijden zodat de goede onderste longblaasjes meer ruimte krijgen. Dus waarom zou dat ook niet door 3 maanden inspanning kunnen gebeuren. Bij de volgende meting ben ik benieuwd. 

Op het laatste stuk zet ik reggea en dub op. Lekker hard. Ik word nu vooruit geblazen. Gizzy White mix 4! 

Dan gebeurt er iets onverwachts. Door de inspanningen die ik opeens kan leveren word ik geëmotioneerd. Ik heb een verleden als kind van ziekten. Vele longontstekingen, astmatische bronchitis, oorontstekingen en ik begon met 6 weken ziekenhuis na 6 weken leven. Ik dacht dat mij dat nooit geraakt had. Maar vandaag, bevrijd van alles, gewoon hard de bergop stappen, allerlei mensen inhalend en nog even 30 km wegtikkend was ik euforisch. Dat ik dat kon. Fitter dan toen ik 20 was.

En daarna kwam er nog een emotie op. De krachtige gedachte dat ik er toe deed. Steeds weer deze gedachte, deze stem. Het emotioneerde mij. De tranen stonden mij in de ogen. Geen idee waarom. Het gebeurde gewoon. Ik stond er versteld van maar vond het ook mooi. Kennelijk zat daar nog een psychologisch iets wat op moest lossen. Kennelijk had ik mijzelf nooit gezien als iemand die er écht toe deed en belangrijk was voor mensen.

Dat de camino na zoveel kilometers dit alsnog zouden bewerkstelligen kwam als een donderslag bij heldere hemel. Maar is in dank aanvaard.

Verder nog mooie mensen ontmoet maar dat komt nog wel. 

Net als de foto's. Nu 1g. Dus uploaden gaat niet

Groet en liefde,

Victor

Belorado - San Juan de Ortega, woensdag 26 juni 2019 (Wim)

Etappe Belorado - San Juan de Ortega 24 km

Morgen de foto's. Nu 1g. 

Elke dag heeft de Camino een plan voor je. Ja ik weet het dat klinkt zweverig. Ik kan me dat voorstellen maar bedenk dat ik al 85 dagen in een sfeer leef die met niets te vergelijken is in relatie tot mijn leven voordat ik aan deze bijzondere tocht begon. Zoals jullie gewend zijn van mij, denk ik, kijk ik nog eerst even terug naar gisterenmiddag en avond. 

De albergue waar we slapen wordt perfect gerund en biedt heel veel aan pelgrims. Bij het ontvangst en het inschrijven zie je dat gelijk. De dame die ons inschrijft draagt een soort kort wit dokters-jasje. Deelt de bedden in met behulp van haar iPad en is snel en efficiënt. Alles is prima geregeld. Douche en wasruimte, de slaapzalen. Er zijn vier verdiepingen in dit mooie oude pand. Er is ook een restaurant, grote tuin en een zwembad. Het lijkt wel vakantie. Goed maar.........ik mis wat. Natuurlijk is het heerlijk zo te worden verwend. De waslijnen vullen zich met wasgoed en handdoeken. In de zon is het zo droog. Ook het zwembad vult zich. Iedereen maakt er gebruik van. Diana is ook hier we zien haar weer terug na een paar dagen. 

Leuk. We kletsen wat bij en ze ziet er echt happy uit. Ze heeft een paar goede dagen gehad. We spreken af dat we allemaal s’ avonds gebruik maken van het pelgrims menu. Ook Christine, ze slaapt op een andere plek maar kan met ons mee dineren. Siësta schiet er bij in. Dan morgen maar. Tijdens het diner horen we nog een mooi verhaal van Diana. Christine heeft haar schetsboek gehaald en weer genieten we van haar talent. Zo verfijnd zo mooi. We herkenen veel. Waar zij haar Camino schets, vertellen wij het verhaal met onze blogs en foto’s. Als er op een van de pagina’s een man met gitaar staat geschetst verteld ze dat de man haar heeft gevraagd waar ze vandaan komt. Canada. Hij speelt het nummer Halleluja  van Leonard Cohen. Haar verhaal daarbij is mooi. Leonard Cohen heeft een paar blokken bij haar vandaan gewoond. Als haar dochter thuiskomt en vertelt dat hij is overleden reageert ze heftig. Net zo  heftig als bij het overlijden van haar moeder. Ze is een groot fan van hem. Ze besluit om samen met een vriendin (muziek lerares) om wat te doen ter nagedachtenis. Hoewel ze geen noot “recht” kan zingen gaat ze met haar vriendin naar zijn huis. Daar zingen ze de liedjes van hem. Gewoon met z’n tweeën een gitaar en zingen. In no time staan er honderden mensen die meezingen. Ook de locale TV is er snel bij en dan gaat het snel. Op Facebook heeft ze meer dan een miljoen hits. Ik zie tranen in haar ogen bij dit verhaal. Mooi. Na het diner behaal ik een kleine overwing voor mijn “nieuwe” ik. Alle jonge pelgrims die we kennen hebben nog wat wijn over en gaan naar de tuin. Terwijl ik mijn wasgoed van de volle waslijnen verzamel nodigen ze me uit om ook aan te schuiven. Neem een glas mee roepen ze. Ik mompel wat en zeg dat ik eerst mijn wasgoed opberg. Zittend op mijn bed, rommelend met het wasgoed besluit ik niet te gaan. 1 - 0 voor mij. Normaal zou ik wel gaan en te lang blijven zitten. Nee, nu niet meer. Ik ga liggen en geniet van de lekkere “straat-herrie” vlak voor de albergue. Het zijn pelgrims en buren en in de nauwe straatjes ziet dat er leuk uit. Contact op straat. Ik herken wat Spaanse woorden. Ik val er heerlijk mee in slaap. Mijn wekker staat vroeg, maar dat is geen nieuws meer. Ook nu is de temperatuur zo lekker. Niet te fris, prima zo. Er is maar een plek op de route waar je goed op moet letten. In het donker moet je linksaf een drukke weg oversteken en gelijk weer rechtsaf het pad volgen. Op mijn telefoon prima te volgen maar ik hoor later dat hier nogal eens verkeerd wordt gelopen. Het is bijna volle maan en het pad wordt goed verlicht. Ik kan mijn route goed vinden. Als ik naar boven kijk zie ik veel sterren. Geen wolken dus. Ik krijg van de Camino een dag alleen lopen aangeboden. Dat bevalt me prima. Even geen dames helpen die verkeerd lopen of niet zo comfortabel zijn met het alleen in het donker lopen. Een hele ochtend alleen. Het geeft me wat tijd om over van alles en nog wat na te denken. De Camino beloond me met een prachtige zon’s opkomst. 

Werkelijk schitterend. Ik blijf regelmatig staan om me om te draaien en te kijken. Het is weer een mooie route langs de golvende korenvelden. De zon klimt en klimt en het wordt warmer. Heerlijk na de frisse morgen. Na 12 km vind ik mijn koffie en een lekker broodje. Het smaakt prima en geeft me weer nieuwe energie. Kan ik goed gebruiken er volgt een stijle helling en dan een heel lang stuk door een koel bos en later door lange open stroken waar ik lekker met de zon in mijn rug loop. De vlinders dansen om mij heen. Het zijn er veel. Ik speel met ze door met mijn handen schaduw te maken. Dat vinden ze niet leuk en fladderen weer de zon in. Het is zo leuk in de natuur als je alles zo vlak voor je neus ziet gebeuren. Ik kom in San Juan de Ortega, het is heerlijk klein. Op een prachtig plein wacht ik voor de albergue op een bankje. De zon is lekker maar het wordt goed warm. Ik drink wat, eet wat en dan komen de anderen ook aan. Ook Rachel uit Italië.

Gisteren zijn we vergeten om samen een foto te maken dus dat regelen we nu. Iedereen heeft het warm. Vandaag was weer echt Camino. Niet zoals gisteren dat was toch net iets te veel vakantie. Het lopen ging prima, ik heb nergens last van. Het gaat goed. Niet te geloven dat het nog maar drie weken is en ik dan naar Santiago de Compostella loop. Morgen naar Burgos. 

Buen Camino

Caminotier

Azorfa - Villamayor del Río, dinsdag 25 juni 2019 (Victor)

Gisteren gezellig gekookt en gegeten met Tavis en kids. Architecte uit Philadelphia. Tijdens het eten koken zei een derde vrouw dat ze dacht wel de enige te zijn die zou koken. Helaas, ze was niet zo bijzonder als ze zelf wel dacht kennelijk. Ook zij kreeg maar 1 pitje. 
Omdat we de Rioja moesten proeven werd het erg gezellig.

De volgende ochten zat ik om 6 uur aan het ontbijt. Ik had yoghurtjes, koffie, kaas en chocola. Even na half zeven stond ik buiten. Het kan verkeren. Het was al licht dus geen problemen. Tavis met kinderen stoof mij voorbij. Wat lopen die hard. Ik zag ze weer op een bankje zitten in een modern spookdorp. Er kwamen nog een Fransman en Luxemburger bij zitten. Het eerst wat hij me vertelde dat zijn kameraad 1800 km had gelopen en hij uit Le Puy kwam lopen. Hij nam aan dat ik wel hogelijk geïnteresseerd zou zijn en hij lekker los kon gaan met zijn verhaal. Ik zei als reactie dat ik iets meer had gelopen en uit Rotterdam kwam. Hij keek wat beteuterd. Zijn mooie verhalen die hij in de pocket had hield hij nog maar even voor zich. Die 1800 uit Luxemburg klopt sowieso niet, maar dat terzijde. Kennelijk moeten ze ook nog teruglopen om te ontdekken dat het daar niet omgaat. 
Ik liep door en hoorde opeens mijn naam roepen. Uit een grote kinderspeelplaats. Tavis haar dochter hadden zo'n soort skilift ontdekt waar je van A naar B kan roetsen. En nu Ma ook natuurlijk. En ik ook. Zo speelde we even als kleine kinderen. Toen we wegliepen voelde we ons weer helemaal jong. 
Daarna begon het echte lopen. Tavis bleef achter in een stadje met snelle wifi voor haar werk. Een presentatie aan mensen die niet weten dat ze vooruitlopend op haar vakantie al met de camino gestart is. 
Ik liep door met veel kleine pauzes. Het was warm maar af en toe een windje. 
Om Wim morgen te kunnen bijhalen moest ik vandaag een aardig stukje lopen. Ik wilde maximaal 5 km achter hem eindigen. Morgen loopt hij denk ik 23 km en dan is 28 km voor mij net te doen. En dan 26 km naar Burgos. Pittige afstanden met deze temperaturen. Maar moet kunnen. 
Ik ziet hier een goedkope alberge met een mooie tuin. 13 euro inclusief vegetarisch (ei dus 😒) eten.
Ontbijt was om 7 uur. Dat is te laat morgen. Dus helaas. Liefst 6 uur weglopen morgen. 
De route vandaag was wel aardig. Maar veel lawaai van de A12. Maar we doen het er maar mee. Er zaten ook mooie stukken tussen. 

Tot zover.

Groet en liefde,

Santo Dominco de la Calzada - Belorado, dinsdag 25 juni 2019 (Wim)

Etappe Santo Dominco de la Calzada - Belorado 22 km

Vandaag biedt de Camino me een Italiaans hoofdstuk aan. Het begint zo: De warmte “jaagt” de pelgrims vroeg uit bed. Starten in de ochtend geeft wat zekerheid wat betreft de temperatuur. Na een heerlijke nachtrust vertrek ik in het donker. Het is 05:00 uur. Vind ik niet zo erg ik ben altijd een vroege vogel geweest. Al snel loop ik op de donkere paadjes. Ik heb wat licht nodig van mijn kleine lampje en op mijn telefoon kan ik prima de route volgen en zo de juiste kant opgaan. Heerlijk rustig, fris, stil. Ik geniet er wéér van het is de.....ik moet echt even tellen. Het is de 84e dag en het gaat nog steeds geweldig goed. Het Spaanse Camino-ritme en beleving heb ik nu helemaal te pakken en het is goed zo. Ik vind mijn weg makkelijk in het donker. Voor me zie ik denk ik een lampje “dansen”, maar dan is het weer weg. Door de vele bochten in het begin moet ik goed opletten niet verkeerd te lopen. De gele pijlen en andere markeringen voor de juiste route zijn nog niet zo goed te zien. De telefoon met mijn route app helpt dus. Nu zie ik toch een “dwalend” lampje. Het gaat naar links, weer terug, komt mijn kant op maar dan weer niet. Ik ben er bijna en spreek “het lampje” aan. Ik zie niks door het lampje. Dan hoor ik ‘O my god Wim it’s you.’ Ik zie dat het Rachel is uit Italië. Ze is de weg kwijt, nou ja, ze kan geen aanwijzingen vinden in het donker. Ik help haar en we lopen samen op. Ze vind het niet erg dat ik wat sneller loop zegt ze, dus we stappen lekker door. En net als de etappe van gisteren met Yun uit Korea, hebben we leuke gesprekken. De slechte economie in Italië, de werkeloosheid, Rachel heeft er ook last van, het immigratie probleem. We lossen het niet op, daar zijn ze te groot voor, maar bespreken het wel. Ook Rachel is vroeg gestart en is geen vroege ontbijter net als ik. In het eerste dorpje wat we passeren is alles nog dicht. Het is wel zo’n mooi klein slaapdorpje. Dan maar door en kijken of er verderop al wat open. Het wordt langzaam lichter en in het volgende dorpje is er een klein barretje open. We hebben dan al bijna 10 km gelopen. Het gaat weer zo lekker en we schieten goed op. Ik neem weer lekker een broodje tortilla met jus d’orange en koffie. Vandaag ook maar weer eens een croissant. Het blijft me verbazen dat de prijzen zo schappelijk zijn. Ik betaal €5,00. Vanavond probeer ik een slaapplaats te vinden in Belorado voor € 9,00. Na het ontbijt ga ik alleen verder Rachel blijft nog wat hangen en komt andere bekende tegen. Ook nu ben ik voor de echte warmte op mijn plaats van bestemming. Onderweg heb ik weer de mooie zonsopgang gezien die de lucht steeds zo mooi kleurt. Het beeld van het landschap blijft wat gelijk aan de vorige dagen, maar met de wisselende belichting van de zon ziet het er weer prachtig uit. Christine heeft me geappt dat ze ook vroeg op pad is en Victor breekt record na record. De slaapplaats waar ik wil verblijven is nog dicht. Ik zet als eerste mijn rugzak neer voor de deur. Dat rijtje groeit als er meer pelgrims aankomen. 

Ook David komt naar dit adres en ik liep nog een stukje met een Amerikaan (naam heb ik nog niet) die ook aankomt. Dan zie ik Rachel en de Braziliaan aankomen. Weer een bont gezelschap zeker als mijn Spaanse “leraar” er is. 

Een leuk vent die veel te veel meeneemt in zijn rugzak. Hij heeft een laptop bij zich hij weet ook niet waarom. We hebben een paar blikjes koud bier gekocht, het smaakt goed ondanks het vroege uur. Ik verzin een nieuw spel. Crocs-bowling. Ik zet de lege blikjes op de straat en we gooien met een van mijn crocs de blikjes om. Dat is de bedoeling.

We hebben er plezier mee. Camino is ook speels. Om 12:00 uur gaat de albergue open en kan ik me inschrijven. Heerlijk even niks en dan maar op zoek naar wat eten en siësta.

Salud

Caminotier