Dag 30 – L28, Emrullah

"Je moet je hart blijven breken tot het opengaat."

 – Rumi 

De dag begint met afscheid nemen van onze gastfamilie, waarna we onze (voorlopig) laatste steile helling trotseren. Onderweg sluit een drukke Canadese zich bij ons aan, waardoor onze groep nu een kleurrijk mengelmoes van Engels, Australisch, Turks en Nederlands wordt. Het valt op hoe uitbundig de Engelssprekenden zijn vergeleken met de wat gereserveerdere Nederlanders en Turkse Nederlanders en Engels sprekendeTurkse. 

Maar zodra de steile klim begint—die we eigenlijk wilden vermijden—verstomt het geklets. Alleen gehijg en gesteun vult de lucht. Ik begin in mijn poncho vanwege de dreigende regen, maar die blijkt uiteindelijk overbodig. Het weer speelt echter een wispelturig spel: fris onder de wolken en in de wind, maar bloedheet in de zon in de luwte. Hetty probeert zich te bekwamen in het snel

omkleden, maar het gaat nog niet helemaal soepel.  

Na een tijdje lopen we wat achter en checken de GPX Viewer. Dan zien we ineens de hele groep zitten op een veranda, thee drinkend op uitnodiging van de vrouw des huizes. Binnenstromende vrouwen omringen Hetty en knuffelen haar bijna plat—blijkbaar heeft de man van het huis een wandelclub, dus we zitten tussen mede-hikers! Supergezellig, maar niet bepaald tempobevorderend.  

Uiteindelijk lopen we 21 km voordat we het asfalt bereiken, met nog 5 km te gaan naar de stad. Besluit: we gunnen onszelf een taxi. De bergen waar we doorheen liepen, liggen nu achter ons, maar omringen ons nog steeds—in de verte zien we zelfs besneeuwde toppen.  

Morgen wacht een welverdiende rustdag (voor wie wil) met thermale baden. En nu op de kamer een koud biertje, samen. Het leven voelt weer een stukje luxer. Al heeft het hotel wat waterdrukproblemen—de douche straalt warm maar schuchter water uit. Maar goed, douchen kán nog, het duurt alleen wat langer.  

Tot morgen, lieve mensen! 🚶‍♂️🍺✨