Dag 11: Iznik – tot even voor Bereket

Hetty voelde haar knieën wat pijn doen, en omdat we hier 2 nachten zouden slapen, besloot ze een dagje te rusten in deze leuke en historische stad. Ik ging als echte pelgrim verder voor de voettocht. Omhoog, omlaag, theetje hier en daar, lekkere lunch – dat lukt altijd, dus dat hoefde ik eigenlijk niet mee te nemen. Zelfs de stempels waren aanwezig. Ik probeerde die gisteren al te scoren, maar dat ging niet zoals gewend bij het inchecken, en ik had onze pelgrimspaspoorten even aan Hetty gegeven; die had ze in haar kleine rugzakje gedaan. Iig, ik had ze niet bij me. Dan maar gewoon genieten van het stempelritueel van de anderen.  

In die kleine dorpjes hebben ze bruin- en witbrood, yoghurt, gemengde noten, appels en nog een vies yoghurtdrankje (ayran), dat om onbegrijpelijke redenen populair is bij vele groepsgenoten. De enige reden om het te drinken is om jezelf een bekertje voor de echte yoghurt te verschaffen, lijkt me 😅.  

Toen ik terugliep van de bushalte (we kwamen terug met een lokaal busje – het betalen gaat nog steeds terwijl je zit en de bus al rijdt), was ik snel dicht bij het hotel. Maar welk hotel? Na een kleine speurtocht om mijn herkenningsvermogen te trainen, toch maar Iris gebeld: ‘Iris, help, hoe heet ons hotel?’ Hetty heeft geen lokale simkaart (vindt ze niet nodig, jij hebt er toch één), dus die kon ik niet bellen.  Het is goed gekomen. In het hotel lekker even douchen en tijdens het douchen, hoorde ik Hetty al binnenkomen. Ze had het heerlijk gehad in de stad. En ze had een heel goede koffietent ontdekt. En inderdaad heerlijke cappuchino met baklaca al ging Hetty voor de Turkse koffie.   

Kortom, alles goed hier, we vorderen gestaag.  En we zijn nu zelfs plaatselijk nieuws (los van de filmploeg die over een paar dagen terugkomt):  

Klik hier voor het artikel.