Dag 16 Küre - Söğüt, loopdag 13

"The wound is the place where the light enters you."

Rumi 

Vandaag werd ik wakker in de gemeenschapszaal door een wekker die heel hard trilde – een trilwekker, best luid, maar blijkbaar hoorde Hetty 'm niet. Ik heb niet meer gevraagd van wie die wekker was. Maar weet je wat? Terwijl ik nu even op bed lag, dacht ik: Ik check even de instellingen. En wat blijkt, hij stond op trillen, maar lag ook op een radiator (zo eentje met een metalen bovenkant) en liep synchroon met 'onze wekker'. Dus eigenlijk denk ik nu dat die harde bromwekker van óns was. Sorry, mede-tentgenoten… maar jullie moesten toch ook opstaan!  

Toen ik uit mijn tent kroop, zag ik overal tentjes en binnenkampeerders die bezig waren met opstarten: de een ging naar de WC, de ander begon z’n tent af te breken, ductape en touwen (de improvisatie-tentharingen) weg te halen. Om 8 uur ontbijt, maar alle spullen moesten eerst in de 'oto' (zoals ze auto in het Turks schrijven, en in provo-Nederlands). En wat een ontbijt! Het was een feestmaal en een feest voor het oog – kijk maar op de foto.  

En dan de constante factor: lopen. Vandaag een korte afstand, een halve rustdag. We bekeken het schrijn van een heilige, de eerste rechter van het Ottomaanse Rijk. We zijn hier in het hart van waar dat rijk ooit ontstond. We gingen even zitten, en de aanwezige jonge poes vond het geweldig: ze bleef maar spinnen en wilde eindeloos geaaid worden. En ze had geluk met al die kattenliefhebbers om zich heen. Eigenlijk moet je het niet doen dat aaien vanwege hondsdolheid, maar het is ontzettend moeilijk om je daaraan te houden.  

Het landschap blijft verbazen – weer zo prachtig!  

👉 Voor een korte filmimpressie gemaakt door Iris: Klik hier voor het filmpje van Iris 

(Is het fimpje te snel? Klik rechtsboven op het tandwieltje in Youtube en zet de snelheid op 0,5 of voor slow motion op 0,25.*)  

In 'Söğüt''aangekomen, zijn we nu in het hart van het Ottomaanse (en moderne Turkse) rijk. Dankzij meerdere historische tv-series is het hier toeristisch geworden. Turkije produceert, na Amerika en vóór India, de meeste tv-series voor eigen zenders én export.  

Ertuğrul Gazi 

(overleden rond 1280) was de vader van Osman I, de stichter van het Ottomaanse Rijk. Zijn mausoleum is bescheiden voor zo’n historisch belangrijke figuur, al is er wel elk uur een wisseling van de wacht. Maar na afloop stappen de wachters gewoon in een busje – waarschijnlijk om gezellig te gaan kaarten (zegt Rina, maar geloof haar vooral niet).  

Daarna naar ons heerlijke hotel – wat een luxe na de vloer van het gemeenschapshuis, met z’n éne toilet en de rest aan de overkant van de straat  in de moskee. Maar dat maakt het natuurlijk ook juist bijzonder.  

Na het bezoek aan de tombe op zoek naar eten. Het viel niet mee iets vegetarisch te vinden dat niet op brood was gebaseerd, maar het is gelukt. En nu? Helemaal relaxen.

Groet en liefde,  

Victor