Dag 14: Vezirhan – Bilecik, loopdag 11

 

Tegen het zand bij de steengroeve

"You are not a drop in the ocean. You are the entire ocean in a drop."

— Rumi  

We waren door Sedat gewaarschuwd: het eerste stuk zou pittig zijn, en dat klopte. Met de bus gingen we naar het startpunt, waarna het alleen maar omhoog ging. De hoge rotsen vereisten grote stappen, wat voor de kleinere mensen onder ons een uitdaging was – niet eerlijk, natuurlijk. Sommigen zagen het niet zitten, bijvoorbeeld omdat er net een grote glazen tafel in honderden stukjes was gebroken bij het terugzetten, waardoor iemands been bloedde. Een ander vertrouwde zichzelf niet en nam daarom een taxi naar de eerste rustplaats (in plaats van naar de laatste, zoals ze had gevreesd 🥴), waar ze zich later bij ons kon voegen. Maar Hetty ging mee, en af en toe moest ik haar een hand toesteken. Desondanks raakten we halverwege de berg de weg kwijt. De GPX was nauwkeurig, maar hoewel we op het pad stonden, herkenden we het niet. We zochten verder: door stekelige bosjes, over hoge rotsen – waar was het pad? Toen belde Sedat: *"Waar zijn jullie?"*  

*"Op de berg, net onder de top, tussen al die losse brokken steen."*  

Niet erg duidelijk, natuurlijk. Maar toen zagen we hen staan: Sedat, Iris, René, Tilleke en Meryem.  

*"Een beetje naar rechts…"*  

*"Ik zie je niet goed,"* zei Sedat. *"Doe je gele pet op, niet die blauwe!"* 😂  

Uiteindelijk baanden we ons een weg door de begroeiing en ontdekten een soort pad. We konden verder. Het pad werd beter, en na zes kilometer kwamen we in een verlaten dorp met een moskee, waar we wat aten. De rest van het eten moest mee in de rugzakken.  

Daarna liepen we door een prachtig gebied. Afgesproken was om te lunchen bij een bron op een bergplateau. Ik liep wat voorop omdat er mensen op anderen wachtten. Cecilia en Hetty liepen voor me. Iris belde om te vragen of ik wist dat we daar zouden lunchen – ja, dat wist ik. En inderdaad, Hetty liep nog steeds voor me. Toen ik het plateau bereikte, zag ik Cecilia doorlopen zonder te stoppen. Ik blies op mijn fluitje – het herders hou je honden bij je fluitje – en ze hoorde het en kwam terug naar een vage bron. Maar Hetty was al verder gelopen… Ik floot zo hard dat het fluitje barstte. Toen maar een sprintje trekken en nog eens fluiten, waarbij ik het gat in het fluitje met mijn vinger afdekte. Na een paar pogingen kwam ze terug: *"Ja, ik hoorde wel iets, maar was dat voor mij?"*  

Na de lunch – met allerlei brood en smeersels – kwamen we in de middag bij een waterput van zeven meter diep, waar Mehmet het water voor ons omhoog haalde. Heerlijk koel!  

Bij de steengroeve was het al half vijf, en een deel van de groep nam de taxi om nog tijd te hebben voor een ontspannen douche. Vier anderen liepen het laatste stuk nog omhoog. Wij niet.  

Het was een mooie dag. We besloten met een eenvoudige maaltijd, waarna we baklava gingen kopen en die in een café met cappuccino en een knorrende kat opaten.  

En een filmpje, even op klikken. 

Groet en liefde,  

Victor