You have to keep breaking your heart until it opens.
— Rumi
We zitten hier op een bergplateau net onder de top, op 1600 meter hoogte. Ik dacht dat we verder zouden lopen en hoger zouden komen, maar het viel mee. Morgen gaan we wel naar de 2000 meter. Het was een prachtige tocht, maar voor sommigen best zwaar. Niet iedereen had noodvoorraad bij zich toen het beoogde café gesloten bleek. Bij een theetentje was er koffie en thee, maar niets te eten. Gelukkig heb ik altijd noodvoorraad bij me, zodat we zelfs Jeremy en Kaye konden helpen en later met de groep de rugzak konden verdelen.
We moesten bij elkaar blijven omdat er schaapskuddes waren – en dus minstens vijf honden. We moesten dwars door de kuddes lopen, maar alles ging goed. Mehmet leidde ons veilig erdoorheen.
Daarna de tent opzetten in de storm. Hetty slaapt met de dames binnen. Eten, afwassen, en daarna sterke verhalen aanhoren over Guus’ avonturen met Sadet. In de verte hoor ik vaag onweer en een paar druppels, maar het lijkt mee te vallen. De storm is gaan liggen. Waarschijnlijk heeft die het matje van Guus weggeblazen – de helling af, naar beneden. Guus, Jeremy en ik (die ook een tent aan het opzetten waren) hadden het niet gezien. We hebben nog gezocht, maar zonder resultaat. Gelukkig was er een extra matje voor Guus omdat de dames binnen sliepen.
We hebben heerlijke salade en linzensoep gegeten, gemaakt door Maryam en haar hulptroepen. Ik zou eigenlijk koken, maar het opzetten van de tenten in de storm kostte te veel tijd. Daarom hebben Guus en ik maar afgewassen.
Nu is het mooi donker, een beetje bewolkt. Hetty ligt lekker in een echt bed. We verblijven in een onderkomen van het dorp, en we zijn dankbaar dat we van hun faciliteiten gebruik mogen maken.
En nu: slapen. Morgen vertel ik misschien nog over de grote schildpadden, zwarte ibissen en een paar andere dingen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Vergeet niet je naam onder je bericht te zetten!