Dag 7 – Güneyköy – Orhangazi

Through love, all pain will turn to medicine. 

Rumi 

Voor het eerst weer kamperen na vele jaren, en dan meteen in een klein trekkerstentje. Met een matje en twee dunne slaapzakken per persoon – twee tweepersoonstentjes, net groot genoeg om ook je spullen in te leggen. Het opzetten viel mee, net als het opblazen van de matjes met een soort plastic zak (die tegelijk de opbergzak was). Wat wel tegenviel – en wat ik bijna was vergeten of verdrongen – was het vocht.  

Na het opzetten aten we en gingen we naar bed. De powerbank voor de telefoon lag klaar. De blog was al geschreven, maar zonder wifi de lucht ingestuurd vanaf de eetzaal. Hetty lag al ‘in bed’ toen ik naast haar in de tent kroop. De twee dunne slaapzakken deden het goed, de matjes ook, en het kussen ook – al moet het volgende keer iets minder hard zijn.  

Rond vier uur werd het wat koeler. Ik gooide mijn fleecejack eroverheen. Het opstaan was ook weer een nieuwe ervaring: je spullen vinden is een heel karwei, je aankleden ook, en je medicijnen zoeken en meteen innemen is dan nog het makkelijkst. Dan je tandenborstel zoeken… Ik voel wel dat ik wat stijf ben van gisteren en van het kamperen. Hetty heeft daar minder last van. Daarna de tent inpakken, droogmaken, de fibertentstokken eruit halen, alles opvouwen en ontbijten.  

Na het ontbijt reden we met de Duster naar het punt waar we min of meer gebleven waren (vanwege de camping sliepen we een stukje verderop) en begonnen we te lopen. Vier honden liepen met ons mee. Ze wachtten na iedere pauze op ons. Tussendoor hadden we een heerlijke stop bij een mevrouw die thee voor ons zette en waar we mochten picknicken in haar voortuin. En toen weer verder. Het was best een mooi maar ook moeilijk pad: veel keien onder de bladeren, omhoog en omlaag, en veel hout en takken met soms doornen. Maar je wilt avontuur, of niet? 

 

Toen kwamen we bij de notaris, die ook kon stempelen. Maar zijn stempel was te oud en de nieuwe lag nog in de auto van Fikri. De stempel komt toch op de plaats van bestemming, en wij krijgen hem eerst voordat hij naar de notaris gaat. De notaris heeft ook banden met de soefi’s. Toen volgde een verrassing: een bekende van Iris en Sedat kwam onverwacht langs, met allerlei lekkers. Ze had uitgevogeld dat zij daar moesten zijn. Iedereen kreeg thee, cake en sesambroodjes. De filmploeg die er ook nog was, was blij. Omdat ze min of meer bekend is, kwam er spontaan een interview met haar tot stand. *Never a dull moment.* Na een ruime tijd gingen we weer verder, de grote stad in. Inmiddels liepen er nog maar twee honden mee, die dwars door die grote stad renden met hun groene oormerken (ze zijn geregistreerd).  

Nu zitten we in het hotel. Ik ben benieuwd wat die honden doen. Of ze wachten tot morgen. Het is hier onmogelijk om zonder ze te lopen – daar heb je geen invloed op. Ik hoorde net er één beneden blaffen; ik keek en zag Fikri, onze chauffeur, bij de hond staan. Eten en drinken is niet het probleem: kattenbrokken en water zijn er vaak wel. Maar het is wel zielig, want ze vinden het gewoon zo leuk bij mensen. Als je naar buiten gaat en ze zien je, komen ze naar je toe – terwijl ze dat bij anderen niet doen. Ze weten precies wie bij de groep hoort.  

Dus: op zoek naar eten, de hond begroet, een tentje gezocht – en daar zit al een deel van de groep. Even later komt de rest ook binnen. Ieder groepje heeft een eigen tafeltje. En dan naar de kamer. Het internet doet het niet, dus wat minder foto’s, en Hetty stuurt haar foto’s via mijn hotspot.

Veel liefde gewenst 

 Victor