Dag 5: Yalova – Gökçedere | 16 km

Dag 5: Yalova – Gökçedere | 16 km – De Pelgrim, de Filmploeg en de Hamam der Verwarring

"Love is the whole thing. We are only pieces."  

— Rumi (die duidelijk nooit 16 km heeft gelopen met een halve liter yoghurt in z’n rugzak)

Vandaag, oh reiziger van de weg der vermoeide voeten, begint het grote avontuur! Drie dagen hebben we al gewandeld, maar eerlijk? Tot nu toe was het vooral *"wandelend wachten tot het wandelen begint"* – alsof je naar een soefitrailer kijkt en net beseft dat je nog de reclames moet doorstaan.  

Het Ontbijt der Wijzen  

Na een ontbijt zo overvloedig dat zelfs Rumi zou zeggen "mensen, chill" (eieren, kaas die verrassend niet naar schoenzool smaakte, olijven die eigenlijk gewoon willen dat je ze liefhebt, en brood dat brood was), kregen we een levensles van Sedat:  

"Word je gebeten door een hond of kat? Gefeliciteerd! Je krijgt nu gratis prikken! Want hondsdolheid is hier net zo populair als thee zonder suiker."  

Dankje, Sedat. Fijn om te weten dat ik naast blaren ook nog rabies kan overhouden aan deze reis.  

De Zwarte Gothics en hun Lijdensweg**  

Toen verscheen de filmploeg – drie zielen, gehuld in het zwart, alsof ze rouwden om hun eigen conditie. Eén ervan, een jongeman van 1,70 meter en 100 kg rende op en neer om ons te filmen terwijl wij zuchtend een heuvel opkropen.  

"Kijk,"* fluisterde ik, *"hij is als een dansende derwisj, maar dan zonder de gratie."*  

De vrouwelijke filmmaker 
(ook in het zwart, want blijkbaar is dit een *"wij filmen pelgrims zoals de ninja’s het wilden"*-situatie) liep iets minder, maar keek wel alsof ze elk moment "waarom ben ik hier?"* zou roepen.
En dan was er nog de drone-man, die vanuit zijn auto alles van bovenaf bekeek – net als God, maar dan met airco.  

Ik vroeg me af: *"Dragen ze zwart omdat het slank maakt? Of omdat stof niet zichtbaar is als je de hele dag achter luie pelgrims aanholt?" 

De Theepauze der Goddelijke Verleiding**  

Na vijf kilometer (oftewel *"net ver genoeg om te beseffen dat je water te zwaar is") ontmoetten we een lokale vrouw. Ze nodigde ons uit voor thee, samen met de hele groep én de filmploeg.  

"Kijk," zei ik tegen een medewandelaar, *"dit is dus waarom mensen denken dat pelgrims heilig zijn. Omdat we gratis thee krijgen terwijl we eigenlijk gewoon stinken."  

De Lunch der Wanhopige Uitwisselingen**  

Bij de lunchplaats – een stenen tafel die waarschijnlijk al sinds Rumi’s tijd *"gezellig"* wordt genoemd – ontdekten we de waarheid van het pelgrimsleven:  

- **Pelgrim 1:** *"Ik heb te veel yoghurt."*  

- **Pelgrim 2:** *"Ik heb crackers."*  

- **Pelgrim 3:** *"Ik heb spijt."*  

Zo werd de halve liter yoghurt doorgegeven als een spiritueel offer, en de Wasa-crackers smaakten naar overleving.  

De Hamam der Bestaansvragen**  

Aangekomen in het thermale oord, dook ik de hamam in. Eerst de sauna (*"heet als de hel, maar dan met betere stoom"*), toen het koude bad (*"alsof je ziel even naar buiten springt en dan terugkomt met ‘wat dacht je zelf?!’").  

En terwijl ik daar lag, een badende pelgrim tussen badgasten, stelde ik mezelf de vraag:  

"Ben ik nu een heilige in wording? Of gewoon een toerist die per ongeluk spiritueel doet?"

Het Diner der Gelouterden**  

’s Avonds aten we in een restaurant uitgekozen door Fikri (die duidelijk *"ik weet waar ze niet filmen"* als strategie had).

Morgen gaan we kamperen. Ik hoop stiekem dat de filmploeg *niet* komt, want niemand hoeft te zien hoe ik worstel met een tent die volgens de handleiding *"zelfopbouwend"* is.  

En dan dragen we onze gloednieuwe Soefi-shirts – nog schoon, nog vol illusies. Net als wij.  

Einde dag 5. (Maar de blaren? Die zijn eeuwig.)*  

Tot morgen