Dag 15 Bilecik – Küre, loopdag 12

*"What you seek is seeking you."

– Rumi  

We begonnen met ontbijt en zagen daar ook onze trail angel, Hakan. Ontbijt met soep – ja, soep als ontbijt! Daarna gingen we op pad.  

Er stond al een cameraman van de lokale TV klaar. Een interview? *"Wil jij?"* vroeg Sedat. Tuurlijk, de man met het slechtste Engels, geen probleem. Dus: hoe oud ik was, wat ik deed (of gedaan had) voor werk, en wat we hier deden. In mijn beste steenkolen-Engels antwoordde ik, en Sedat vertaalde het naar het Turks. Altijd leuk, zoiets.  

Eerst passeerden we de begraafplaats van Sheikh Edebali, een van de grondleggers van het Ottomaanse Rijk. Daarna volgde een lastig stuk route, met wat klimmen en klauteren. En dan… prachtig heuvelland met bergen aan de horizon en bloemen overal. Maar eerst moesten we langs een megalomaan busstation, waar mensen binnen thee zaten te drinken. Wat een mooie omgeving! Het lopen ging goed en we genoten. Na 12 kilometer was het tijd voor de eerste stop: lunch. Die smaakte voortreffelijk.  

Weer onderweg zagen we een gigantische opslagplaats – zo groot als meerdere voetbalvelden en zeker 20 meter hoog – vol stenen die gebruikt worden voor keramiek en kattenzand. Er reden voortdurend grote zandwagens voorbij. Toen kwam er opeens een beveiliger aanrijden. Toevallig liep ik vooraan met Cecilia, en ze stopten. Raampje open: *"Wat doen jullie hier?"* Die vraag krijg je vaker, maar dit voelde niet goed. Ik antwoordde in mijn beste Engels: *"We zijn op weg naar Konya."* Hij keek bedenkelijk. *"Het is hier te gevaarlijk, jullie mogen hier niet lopen."* Zijn blik was streng maar niet onvriendelijk. Ik wees naar Sedat en zei dat hij beter met hem kon praten. Dus reed hij 50 meter verder. Uiteindelijk mochten we inderdaad niet verder lopen, maar er was een oplossing: ze regelden een busje dat ons aan de veilige kant van de groeve afzette. En zo geschiedde het.  

In Küre aangekomen, werden we met open armen ontvangen. We hebben heerlijk gegeten, en we mochten onze tent opzetten in het gemeenschapshuis. Dus aan de slag met touwtjes, ducttape, stoelpoten en radiatorbuizen – en ja hoor, de tent staat! Nu slapen maar, iedereen ligt al in bed.  

Liefde en geluk voor allen, het ligt voor het grijpen. ❤️