D22, L20, Sarıcailyas - Cukurca (Ben - Midas Han)

*"De kunst van weten is weten wat je moet negeren."  

– Rumi*

Het is nacht en ik word wakker om naar de WC te gaan. Ik hoor niets, het is wel licht door de lamp die op het terrein gericht staat. Ik hoor Hetty niet; als ze draait, hoor je het matras kraken en piepen. Het is koud en vochtig. Ik rits de twee slaapzakken een voor een open, dan de binnentent en vervolgens de buitentent. Koude, vochtige lucht komt me tegemoet. Ik kijk naar mijn tactisch neergezette slippers. Ik had ze in de buitentent moeten zetten, maar dat heb ik niet gedaan. Nu is het alsof ik in een koud bad stap. Daarna probeer ik weer te slapen. Het lijkt kouder dan anders, en vochtiger. Je voelt het overal. Dit herhaalt zich nog een keer. Dan grijp ik in: ik doe een muts op en leg een vest over de slaapzak heen, plus een poncho. Ik val weer in slaap. En dan is het tijd om op te staan, precies op het moment dat ik het eindelijk warm krijg. Van Fikri hoor ik dat het min 2 graden was en dat het vocht op de ruiten was aangevroren.  

We staan op en proberen de tent droog te maken.

De tentdelen kunnen mooi over een muurtje liggen in de steeds sterker wordende zon. Het ontbijt was weer prima verzorgd door de aangewezen vrijwilligers, en daarna gingen we op pad. Kijk naar de foto’s – er valt niets aan toe te voegen. Toch is het vermoeiend: de kilometers zijn niet extreem, maar in combinatie met het onregelmatige terrein en de hoogteverschillen is het best pittig. Cecilia gaat morgen terug; haar knieproblemen zijn niet onder controle. Enkelen van ons hebben vandaag een rustdag genomen in dit hotel, en Hetty heeft met een lift van onze filmers zo’n 7 km overgeslagen, net als Guus.  

Vandaag was het prachtig: open vlaktes, bossen en indrukwekkende rotsformaties.

Nu zitten we in een leuk hotelletje van Ben, met een heerlijke douche. Ik val bijna in slaap.  

Wij groeten u, morgen verder.  

❤️⚘️