Dag 12, Bereket – Osmaneli (lpd 9)

"Love is not an emotion, it is your very existence." 🙏  

— Rumi  

Vanmorgen gingen we met drie taxi’s naar ons startpunt. Dat is wat gepuzzel, vooral als je met vijf personen en de chauffeur in één taxi zit, waarvan vier op de achterbank. Het op één bil zitten werd daarbij tot kunst verheven. Maar een taxi rijdt harder dan je kunt lopen, dus we arriveerden toch redelijk snel op de plek van bestemming.  

En dan de tocht – ongelooflijk mooi vandaag, vooral de eerste helft. Een golvend parcours waar, om met Rumi te spreken, God overal bloemenzaad had gestrooid om zichzelf kenbaar te maken. (Klik op de foto's om ze in vol formaat te zien.)  

Een bronnetje met water, geen regen en een heerlijke temperatuur. Onderweg kwamen we langs een man die zijn zelfgebouwde huis afwerkte met een stenen pad rondom. Het vragen en antwoorden begon, en al snel nodigde hij ons uit voor koffie in zijn tuin, op een rond plateau onder een boom. Wat een gastvrijheid! Zomaar veertien mensen in je tuin, allemaal voorzien van koffie, abrikozenpitten en rolletjes van geplette vijgen (of iets dergelijks). Zijn vrouw vond het heel gewoon. 

Daarna door naar de lunchplek. Alles wat we nog hadden kwam uit Fikri’s auto, de rest uit onze rugzakken – en het smaakte voortreffelijk. Bij het vertrek kregen we munt en verse sla mee, die we later verwerkten in ons avondeten: sla met een bittertje, niet verkeerd. En de munt in de thee. 

Na de lunchpauze openden Iris en Sedat de verfblikken, trokken de verfhandschoenen aan en pakten de kwasten van de Action. Dit deel van de route had nog geen rood-witte markeringen voor het Soefipad, naast de stickers.

Als je vanaf Nederland wilt lopen, kun je ons huis als startpunt nemen en de E8 pakken (in Nederland heet die het Grote Rivierenpad en loopt op 1 km van ons huis, langs de Rotte). Je kunt ook in Ierland beginnen, het officiële startpunt van de route. Waar de E8 eindigt, in Istanbul, begint het Soefipad naar Konya.  

Omdat verven tijd kostte, volgden wij de route via de GPX terwijl de ververs achter ons aankwamen. En toen een wat drukke weg, een stukje drukke weg hoort er nu eenmaal bij bij dit soort routes – je kunt niet al het asfalt vermijden. Maar het leuke was dat iedereen toeterde en zwaaide!  

Vlak voor het eindpunt kwamen we langs een dierenziekenhuis met een open stuk land waar honden kunnen herstellen, en na een universiteit en een kostschool belandden we in een park met overdekte bankjes. Wij gingen daar ook zitten, zodat de schilders even konden bijkomen. Een groepje meiden, vriendinnen, had daar een soort high tea. En toen kregen wij bijna alles wat zij niet hadden opgegeten: koekjes, gekruide bulgur en gedroogde abrikozen. Zwaaiend namen we afscheid – wat een lieve meiden – en nog geen 500 meter verder waren we bij ons hotelletje.  

Echt een sfeervol hotel! Douchen, wassen, koffie met melk op de kamer (met een waterkoker!) en daarna naar het restaurant. We aten heerlijke vegetarische linzensoep, gevolgd door gestoofde groenten in eigen vocht, op smaak gebracht. De chilivlokken staan hier altijd op tafel – een beetje zout, heerlijk. Als toetje een soort rijstepap en Turkse koffie. Dat smaakte!  

Daarna splitste de groep zich: een deel ging naar een Turkse bruiloft, de ander ging lekker naar de kamer. Wij reden met zes man in één taxi terug naar het hotel (een kwestie van techniek), en toen barste de bui los – onweer, regen, hagel. De straat leek wel een rivier.

De bruiloft was leuk, zo zag ik later op een filmpje, maar toch heerlijk om even op bed uit te rusten.  

Morgen wordt een pittige dag. Vorig jaar was dit stuk nauwelijks begaanbaar, dus proberen we een nieuwe, nog niet geteste route uit. Die is langer – als ik goed tel, 25 km met 750 meter stijging – en alles is behoorlijk nat geworden. We gaan het zien. Eerst maar eens lekker slapen en gezond weer op. Jullie ook!  

Moge het geluk altijd aan jouw zijde staan. 🙏