Spello - Spello, 26 graden, zon, terug in de middeleeuwen

Een dag met Focaccia's en de prijswinnende Rosso di Montefalco. Weliswaar komt de wijn uit het dorp waarnaar de volgende etappe gaat, maar hier smaakt hij ook uitstekend. Maar even serieus: wat waren de Focaccia's geweldig! Vega, met aubergine, gorgonzola, gedroogde tomaat, courgette, iets van aardappel. En het broodje was perfect. En alles geheel in balans. Jezus, wat waren die lekker. En de wijn, goddelijke combinatie.

We kwamen net uit de cappuccini kerk, de eenvoudigere versie van de Franciscanen (kan dat nog?) met pater Pio natuurlijk, en dan alle eenvoud overboord op dit terras. Door contrast en tegenstelling ontstaan mooie dingen, of het nu illusies zijn of niet. Net als de keiharde hardrock muziek in plaats van de zoete Italiaanse slagers. Soms zijn bijzondere combinaties geweldig. 

Vakantie zegt Hetty. En dat is dat andere ook. En toch mis ik het lopen ook. Het vertrekken … Als ik de uitzichten zie vanuit dit mooie stadje, de weidsheid, verlang ik weer op stap te gaan. En toch ben ik blij dat ik dat het niet hoef. Bestaat er iets anders dan de paradox?

De laatste blog was er gisteren al. Dit is de allerlaatste blog. Afscheid nemen tijdelijk van het lopen, afscheid nemen van het bloggen. 

Een aantal mensen zal ik nog wat sturen. Een blog voor niet lopers. Maar deze krijgen jullie allemaal nog. Om ons afscheidsfeestje mee te vieren.

We gaan terug naar de auto en daar, na een nachtje op het platteland, gaan we naar Zwitserland. Gepland? Nee, gewoon zin in dat weer eens te zien. Eerst wilde ik naar Gstaad, het dorp van Jiddu Krishnamurti en U.G. Krishnamurti. Maar zij hadden meer geld dan wij denk ik (grapje). Wat is dat duur. Dus wordt het iets in Crans Montana. Genoeg voor vandaag 😊. Siësta houden en de treintickets boeken voor Florence. Dan kunnen we morgen zo instappen. En nu nog wat foto's. Klikken voor optimale scherpte.

Assisi - Spello, 17 km, zon en wind en een zere rug

Vandaag wordt het het verhaal van JeanLuca. We stonden op het punt te vertrekken toen de gastvrouw (het is een donativo) vroeg of we geen ontbijt wilde. We hadden net bedacht om die toastjes maar in de zak te laten en in ons cafeetje een cappuccino en café latte te gaan drinken maar natuurlijk gingen we ontbijten. Heerlijke koffie en de rest op zijn Italiaans. Gezellige gastvrouw. Kleinkind woont in België met zoon en schoondochter uit Holland. Dat schept een band. Hoe wordt het kind in talen opgevoed, altijd mooi om te horen. En dan komt JeanLuca ook binnen. En het gesprek komt op zijn Camino's en zijn direct ervaren van God. Tranen wellen op in zijn ogen als hij over zijn ervaringen in Fatima vertelt (hij liep daarheen na in Santiago te zijn aangekomen). En zijn 80 km in een keer om in Santiago aan te komen. Hij kon niet stoppen, kwam midden in de nacht aan. Zijn ervaringen lijken veel op verlichtingservaringen overal in de wereld. Mooi zoals hij erover vertelt. Hoe hij mensen als één ziet en niet als afgescheiden van elkaar (ik gebruik waarschijnlijk mijn eigen terminologie ipv de zijne). Geen scheiding, Zijn, alles is één. Hij vertelt over de kleine stapjes, als hij alleen al een kleine verandering kan brengen met een klein opmerking is hij al ontzettend blij. Hij deed me denken aan Roy van mijn Advaita clubje. Hij had in Woerden gewoond, met zijn Nederlandse vriendin. Daarna de foto's en there we go.

Na een hartelijk afscheid door naar het kantoor voor het getuigschrift. Vanaf 10 uur open. Dus tijd voor weer een koffie. En appeltaart zoals onze moeders die vroeger maakte. Een soort cake met appel erop afgedekt met abrikozenjam. 

En daarna op kantoor allerlei zaken invullen en ons getuigschrift krijgen. Hetty en de man achter de computer zijn nog een tijdje bezig om de O umlaut te vinden. Alt 148 werkt niet meer. Nou ja, dan maar zonder de puntjes op de O van Römers.

Daarna nog wat foto's en dan zijn we eindelijk op pad. De Franciscaanse voetreis hebben we nu in Assisi afgesloten dus nemen we de Rother route naar Spello, want die loopt via de Santa Maria degli Angeli, en de Franciscaanse route niet, die gaat mooi hoog door de bergen, maar het kapelletje moeten we wel zien. De Franciscaanse voetreis gaat er denk ik van uit dat je de rustdag in Assisi neemt en het dan doet. De kapel is waar Franciscis tot zijn eerste verlichtingservaringen kwam, waar ze een megakerk overheen hebben gebouwd.

De kapel is geweldig, de kerk minder geweldig. Je loopt naar de kapel en de kerk vanaf Assisi via een 4 km lang voetpad met allemaal bakstenen met inscriptie van de kleine sponsor.

Heel apart. Na die 4 km koffie drinken, iets lekkers erbij en even kaas kopen. Tsja, dat schiet niet op. Dan moeten we toch echt een keer de sokken erin zetten. En dat lukt. Al krijgt Hetty gaandeweg weer last van haar rug. Dan is er weer een kerk, UNESCO monument, met de oude stenen hutjes van 2 monniken, rug aan rug met een kleine ruimte er tussen als een soort openlucht kerk. Uit 1500. Daar zijn geen busladingen mensen. Sterker nog, er is geen hond. 

Wel een hotel met tafeltjes, waar open op staat. Wij daar naar toe. Maar het is alleen een hotel. Maar zegt de eigenaar van dit grote hotel, hij rookt een sigaretje buiten, ik zet wel koffie. Mooi. Een cappuccino en een café latte. Dat gaat hij voor ons maken.

Wij vragen wat en hij vertelt dat het seizoen over is maar dat er nu veel arbeiders verblijven doordeweeks. Brengt ook geld op. We vertellen waar we vandaan komen en hij wijst op zijn buik. Relaxen doet hij anders, en hij glimlacht breed. Misschien ooit. Maar … hij gaat wel naar de sportschool. Aardige lui die Italianen. 3 euro voor 2 koffie. En dan nog steeds 10 km tot Spello. We kunnen wel de makkelijke Duitse route nemen maar je moet toch echt zelf de 17 km lopen. 

Dat lukt, we komen aan in Spello, eerst koffiedrinken en dan ons mega appartement betrekken. Af en toe zijn we de weg kwijt in ons appartement. Echt mega groot, midden in de stad! Net eindelijk weer eens zelf gekookt. Waren we wel aan toe. De man van ons appartement was zelf opgehouden op zijn werk en de sleutels zaten daarom in de bloempot. Inmiddels hebben we hem ook gezien. Daniëlle lopen we mis denk ik. Ik heb haar wel gevraagd mee te eten maar haar berichten krijgt ze met grote vertraging door. 

Nu uitbuiken op bed. We hebben de leukste slaapkamer uitgezocht. Er kunnen wel 6 personen slapen hier. Morgen Spello bekijken. En dan eens bekijken hoe we naar onze auto gaan terugreizen. Het was een mooie tocht, nu even nagenieten. En nu nog wat foto's. En ... Voor extra scherpte even klikken op de foto.

Liefde en geluk gewenst vanuit Spello,

Victor en Hetty

(ons kerkje, wij sliepen achter deze muur)

(ons bed)

(onze trappenhuis)

Valfabbrica - Assisi, 16 km, bewolkt en droog, 17 graden

Ja, ons doel is gehaald. Florence Assisi. Van te voren zeker niet zeker gezien de been en rugklachten na de vorige wandeling naar Troyes. En de pauze die Hetty noodgedwongen moest nemen. Maar het lopen ging weer beter en we waagde het erop. En zie, here we are. Vandaag had Hetty wel last van haar rug trouwens. Als dat meevalt lopen we nog naar het mooie Spello en Spiolto. Morgen wel even de makkelijke Italiaanse route. Je moet de goden niet verzoeken. Maar we zijn trots. 

Vandaag dus vertrokken uit Valfabbrica. Eerst boodschappen doen. We missen dit winkeltje want we zijn op zoek naar een Conrad. Die blijkt gesloten. Dan vinden we alsnog dit kleine winkeltje. Bananen en Griekse Yoghurt gescoord, wat gorgonza (voor Hetty was er nog andere kaas) en op stap. Niet zo'n zware route al was de eerste helling nog best even een kuitenbijter. We passeren Mia, die bergop altijd wat lastig vindt. 

Even 300 meter omhoog en omlaag en dan nog een laatste stukje naar Assisi 100 meter omhoog. Valt mee. Hetty haar rug speelt op. Irritant en vooral moeilijk bij het zitten. De oplossing is nog niet gevonden. En haar petje verdwijnt ook spoorloos. Je hebt van die dagen. 

Maar een ding is zeker. We zijn aangekomen in het mooie Assisi.

De weg is gedeeltelijk geasfalteerd. Maar er rijdt bijna niemand over de weg.

Onderweg zagen we Mia weer, ergens op een berghelling. En Daniëlle zagen we van boven zitten op een muurtje.

Als eerste naar de onderkerk. Wat een prachtige kerk is dat. Echt ongelofelijk mooi. Je mag er geen foto's maken. Daaronder ligt dan de crypte waar Franciscus is begraven. Bijzonder. Natuurlijk is er daarnaast ook het drankje en het lekkere eten. Ook dat is aankomen. 

Dan is er nog een kerk boven. Ook mooi. Twee Nederlanders vragen of we pelgrims zijn. Ja, zeggen we. Ja, dachten we wel. We lezen namelijk jullie blog! Dat is leuk. Ze lagen een dag voor. Morgen doen zij de route naar Spello via de Franciscaanse voetreis (onze route). Wij nemen een beetje een rustdag en nemen de Duitse route van Rother. Ivm de rug van Hetty. Succes Carla en man!

We eten in een aardig restaurantje (hier het toetje) met Daniëlle. Heerlijk dat aankomen. 

En daarna lopen we terug naar ons kerkje. We slapen met een deur tussen ons en het altaar. Kan niet verkeerd gaan. 

En de wandeling terug is wat donker. Want we zitten op 600 meter buiten de poort. We hebben de sleutel. En nu slapen en morgen weer op tijd op. We zijn vergeten de credential op te halen. Ik hoop dat ze morgenochtend open zijn. Al vinden wij de stempels altijd het belangrijkste. Of eigenlijk, het lopen. 

Welterusten 🙏😊

San Pietro in Vigneto - Valfabricca, 22km, 950 m. op, iets minder down, regen, 19 graden

Met z'n allen in een slaapzaal lijkt altijd erger dan het is. Best goed geslapen, geen erge snurkers en wel fatsoenlijke mensen. Ging best, beetje wennen weer (aan de grote). Daarna ontbijt. Ach, wat zal ik zeggen, Italiaans ontbijt. Dus wat betekent dat? Goede koffie en verder wat geroosterd brood, wat zoetige smeersels en gelukkig wat boter. Bij het naar buiten kijken al gezien dat het geweldig mooi was. Het ochtendgloren ,

ook dat de wolken lager hingen dan wij erboven zweefden. Dat is inderdaad een recept voor miezer. En dat deed het dus ook. Dus wij op pad met poncho's. Maar niet voordat wij de zegen hadden gekregen. De mannen en vrouw van de vereniging mochten dit ook officieel doen van de kerk.

Gelukkig maar. Ik maakte me al zorgen. Maar ze doen het geweldig en de plek, omgeving, het gebouw, zijn van een uitzonderlijke kwaliteit. Mooi dat ze nadat de heremiet vertrokken was dit verkregen hebben voor deze activiteiten. De heremiet vertrok trouwens omdat hij alle pelgrims zat was die langskwamen en geen zielenheil wensten maar een slaapplaats. Toch ironisch dat het dat nu juist geworden is, al behouden ze het bewaken van zielenheil ook.

Wel een lekkere temperatuur, graad of 17, en een hele mooie omgeving met een cultuur landschap. 

Een pauze plek was natuurlijk lastig. Zitten, steun in de rug en droog. Dat waren de voorwaarden. En zowaar, na 10 km lukt het. We waren wel toe aan wat eten. Noten, toast en goede kaas kwamen geen uur te laat.

Onderweg lieten wij onze collega pelgrims voorgaan, zo beleefd zijn wij wel. En als laatste kwam de Duitse ons voorbij. Die bijzondere meid, met een rugzak die schever staat dan de toren van Pisa, en een matje wat een 10 cm onder haar rugzak bungelt. Ze begon met 20 kilo en nu inmiddels met 13 kilo. OMG. Maar ze loopt dapper door. 

De Italianen en Daniëlle zijn dan al voor ons uit. 

Ook na de pauze blijft de omgeving mooi

en komen we uiteindelijk op een niet gebruikte 'asfalt'weg, of wat daar van over is. De weg is waarschijnlijk ooit aangelegd om de aanleg van het stuwmeer mogelijk te maken. Dat liep een stuk sneller dan de bospaadjes en we konden al om half 4 het stadje inlopen en op het enige terrasje gaan zitten. Daarna nog koffie gedronken met Daniëlle en op zoek gegaan naar onze bedden. We liggen nu in een prima kamer met 4 bedden maar alleen de onze zijn bezet (nog). Prima badkamer. Dadelijk eten, zit er geloof ik bij in. Al gedoucht en gewassen. Morgen maandag en boodschappen doen. En dan morgen naar Assisi. 

Net in het restaurant: er komen twee Duitsers binnen. De één gaat zitten. De ander denkt ook bij hem aan te schuiven. Maar dat gaat niet zomaar. De één zegt: 

'Ich möchte nicht reden …' De ander zegt: 'Dan gehe ich allein setzen'. Ze gaan beide aan een apart tafeltje zitten. Dan staat de eerste nog even op. Loopt naar het andere tafeltje en zegt: het is niets persoonlijks. Wat is het leven op de Camino toch amusant. 

Is het nog steeds geen drukte op de route zoals op de Camino's in Spanje? Dat klopt. In dit dorp zijn nu denken wij tussen de 10 en 15 pelgrims. En dat is de dag voor de aankomst in Assisi 

Bevalt het jullie ? Die rust ? Ja, prima, wel leuk dat er een paar pelgrims zijn. In Florence waren er een stuk of 4 of 5. Een stuk of 10 is wel leuk zo op een dag. 

Nog een paar foto's (voor het volledig aantal pixels, even klikken op de foto).